Hallo! Joew!
Ja, ik ben intussen weer in Bornem aanbeland, dus ik moet me een beetje aanpassen aan de omgeving (wat overigens sneller gaat dan misschien strikt noodzakelijk). Ik bevond me nauwelijks twee minuten op Belgische bodem en ik kreeg al een regenvlaag over me heen. 🙂 Over Bornem heb ik (nog?) niet veel te vertellen. Des te meer over Rome natuurlijk, waar ik de laatste vijf dagen van mijn reis heb gezeten. En ik had het zo druk (druk druk) overdag én ’s avonds dat ik geen mogelijkheid had om daarover verslag uit te brengen. Tot hier de vergelijking met mijn vorige blogpost, maar ik maak het ook nu wel even goed. Ik kan namelijk voorlopig nog geen afscheid nemen van mijn blog (als dat al nodig is).
Reünie in Rome
Om wat geheugens op te frissen: ik ging dus naar Rome om Isabella te bezoeken, de prettig gestoorde Italiaanse die ik vorig jaar in India leerde kennen, met wie ik geregeld optrok en heel fijne gesprekken had. We vierden toen haar verjaardag, samen met nog twee vriendinnen van haar: Yulia uit Oekraïne die al een tijdje in Italië woont en Lindsey uit Canada. We hadden een zalige dag samen: we namen onder andere een heilige duik in de Ganges. Isabella had me laten weten dat Yulia nu bij haar in Rome woont en dat Lindsey midden mei op bezoek zou komen, dus vroeg ze om na mijn verblijf in India ook naar Rome af te zakken voor een kleine reünie van de ‘Ganga Virgin Band’ (zie foto), zoals we onszelf gekscherend gedoopt hadden. Dus zo geschiedde.
Isabella’s Italiaanse ironie
Het weerzien met Isabella (en ook Yulia) was hartelijk en verwarmend. Isabella is echt iemand zonder scrupules en reserves. Ze stelt zich en staat open voor alles en iedereen, waardoor afstandelijkheid geen kans krijgt. We hadden elkaar 4,5 maanden niet gezien (wel gelezen via sms), maar het was enkel de dikke knuffel in de aankomsthal van de luchthaven die daar een bewijs van was. Meteen daarna praatten en lachten we honderduit. Isabella heeft een heerlijk gevoel voor humor/ironie en is bovendien heel gevat. Met dat typisch Italiaanse accent klinkt het dubbel zo grappig, dus we kunnen stellen dat ik me in Rome kostelijk geamuseerd heb. Ik had gevraagd me tegen te houden als ik het ook maar in mijn hoofd haalde om iets te kopen dat niet eetbaar was, aangezien ik mijn koffer nauwelijks nog dicht kreeg na het bezoek aan het shoppingcenter in New Delhi. In Rome had ik echt elk winkeltje willen binnenwandelen (en leeghalen), want hier vind je immers het summum van stijl en elegantie. Op een onbewaakt moment heb ik toch een magneet gekocht van een roze Vespa, wat uiteindelijk nog vrij onschuldig bleef.
Minder vlot verterende verleidingen
Isabella en Yulia hadden natuurlijk wat werk en andere verplichtingen te doen, maar ze konden zich gelukkig ook wat flexibel opstellen voor mij. Op die manier was er altijd wel iemand om samen mee te … eten. 🙂 Hier gaan we weer – ik geloof echt dat ik een eetstoornis ontwikkeld heb! 🙂 In Italië is dat nu ook niet zo moeilijk: op elke straathoek word je uitgenodigd (wat zeg ik? Verleid!) tot het nuttigen van al wat lekker is en dan vooral pizza en gelato. Het is hier de gewoonte om het avondeten erg laat in te plannen, waardoor er in de loop van de namiddag en vooravond ruimte zat is (zowel in de agenda als in de maag) om zowel een ijsje áls een pizzapunt te verorberen. Ik heb dan ook elke dag een ijsje gegeten. Minstens twee bollen. Mét slagroom, die hier trouwens gratis is! Confetti! En ik at elke dag pasta – soms twee keer. Confetti! Ik moet eerlijk toegeven dat mijn maag en darmen daardoor iets minder in feeststemming waren. De arme organen waren net een beetje gewend geraakt aan het licht verteerbare ashrambuffet, waarbij ze dus eigenlijk een minimum aan werk moesten verrichten. En nu moesten ze (al sinds New Delhi) overuren kloppen, wat begrijpelijkerwijs uitmondde in opstand en staking.
Primo Prosecco
Oh, en dan heb ik de culturele gewoonte van het aperitieven nog niet vermeld. Dat komt tussen de pizza en het avondeten en bij je drankje krijg je meestal enkele kleine hapjes. Omdat ik altijd wel te vinden ben om me de plaatselijke gewoontes aan te meten (ahum, ahum), wou ik best de lokale Prosecco eens proeven. Het was mijn eerste alcoholische drankje in drie maanden, dus voorzichtigheid was geboden. Isabella en Yulia beloofden plechtig me in het oog te houden en geen bezwaarlijk bewijsmateriaal te verzamelen indien ze me uit de Trevifontein zouden moeten vissen. 😉 Zover is het gelukkig niet gekomen, maar al na twee slokjes had ik wel het gevoel alsof de kurk van de fles Prosecco in volle vaart op mijn (intussen uiteraard sterk ontwikkelde) derde oog was terecht gekomen, waardoor nu vooral mijn hersenpan aan het mousseren was. 🙂
Geheugen (herop)gevoed
Ter compensatie heb ik die hersenpan ook een beetje gevoed met cultureel erfgoed. Op mijn zestiende heb ik tijdens de Italiëreis de belangrijkste highlights van het land wel verteerd gekregen, maar ik moet toegeven dat ik op die leeftijd slechts matig geïnteresseerd was. De waardevolle info heeft destijds dus nauwelijks die hersenpan bereikt of terstond weer verlaten. Dat wou ik nu even goedmaken door het Colosseum en Forum Romanum te herontdekken met een audiogids. Het weer was redelijk tot aangenaam, dus ik had geluk mijn geheugen te kunnen opfrissen onder een stralend zonnetje. Ook het Pantheon, de Spaanse Trappen en de Trevifontein plezierde ik (broodnuchter en dus zonder beschamende capriolen) met een bezoekje. Mijn twee gastvrouwen pasten voor de meeste toeristische attracties, maar Isabella nam wel van de gelegenheid gebruik om eindelijk ook zelf eens de Sixtijnse kapel te gaan bekijken. Hoewel we dat niet geboekt hadden, kwamen we bij een geleide groep terecht, waardoor we er ook nog eens een interessante en grappige uitleg van een gids bijkregen. Hij leidde ons door een deel van het Vaticaans museum, dé kapel en de Sint-Pietersbasiliek om ons na twee uur af te zetten op het Sint-Pietersplein. De paus hebben we niet gezien. Vermoedelijk zat hij aan de gelato en voor het eerst volgden we de man zijn voorbeeld.
Blitz en blits
„En hoe zat het nu met die reünie?”, hoor ik de oplettende lezer vragen. Die was kort maar goed. Ik had in eerste instantie niet begrepen dat Lindsey slechts in Rome was voor een blitzbezoek. Ik dacht dat ze ook enkele dagen bleef citytrippen, wat het extra gezellig (lees: krap) zou maken om met vier in het appartementje te logeren. Maar ze kwam ’s avonds om 22u aan ze moest de volgende ochtend om 8u alweer de deur uit. Net tijd genoeg om alles met elkaar te delen wat gedeeld moest worden, niet in het minst pizza, pasta en tiramisu. Sorry … ik doe het weer… En ik doe gewoon verder. De laatste avond ben ik ‘uit’ geweest met Isabella, Yulia en nog twee vriendinnen van hen. Ze namen me mee naar Trastevere, een gezellige en karaktervolle Romeinse wijk op de westoever van de Tiber, waar het heerlijk kuieren is door de smalle straatjes bekleed met ‘sampietrini’ (de grijze kinderkopjes, de vloek van menig naaldhak) en omgeven door tal van originele middeleeuwse volkshuisjes, pleintjes met fonteinen, bars, restaurants … Wij trokken in de Joodse buurt naar Sora Margherita, een piepklein authentiek restaurantje met typische Romeinse sfeer en de beste artisjokharten. Die avond was een streling voor de tong én het oog, want naast ons zat acteur Gael Garcia Bernal een beetje blits te wezen (bekend van o.a. The motorcycle diaries, La mala educación, Amores perros … ). Lekker, zeg ik u!
In leven
Ondertussen ben ik alweer gewend aan ons Belgisch kwakkelweer, de Vlaamse kleigrond en de ‘vroege’ eetmomenten. Tijd om weer eens te vertrekken, zeker? 🙂 Nee, nee, voorlopig geen concrete plannen in gelijk welke richting. Waarschijnlijk ga ik wel proberen deze blog in leven te houden. Niet dat ik mezelf intussen zo onnoemelijk interessant ben gaan vinden (zie eerste post), maar omdat ik het graag doe. Meer redenen zijn er niet voor nodig, lijkt me. Tot binnenkort!