Ja… ’t Is waar… Ik zit met een knoert van een (voor)oordeel tegenover blogs en bijgevolg ook bloggers. Daar ben ik niet trots op, dus biecht ik het hier maar gewoon even op, dan ben ik er vanaf.
Ik vond blogs altijd iets voor mensen die zichzelf interessant vonden, maar eigenlijk vooral oninteressante dingen wereldkundig maakten:
- Hoe ik mijn kerstboom versierde?
- Hoe mijn zoontje vandaag drie keer overgaf op mijn propere kleren?
- Hoe ik zowel koolhydraten, eiwitten en vetten vermijd?
Sinds ik weet dat elk oordeel over een ander iets over jezelf zegt, probeer ik altijd te achterhalen wat er precies achter mijn uitlatingen zit, waarmee ik iets meer over mezelf te weten kan komen. In dit geval was het niet zo heel moeilijk: het ‘probleem’ was niet dat de onderwerpen oninteressant waren, maar gewoon dat ze mij niet interesseerden. Eigenlijk komt het op hetzelfde neer, maar de benadering is anders. 🙂 Omdat ik geen oninteressante dingen wou posten (én omdat ik mezelf hoegenaamd niet interessant vond), begon ik dan ook geen blog. En intussen probeerde ik ook andere van dergelijke creaties te mijden. Ik had al werk genoeg met mijn eigen gedachten om die van een ander er ook nog eens bij te nemen.
Toen ik aankondigde dat ik voor drie maanden naar India zou gaan, kreeg ik geregeld de suggestie om een blog bij te houden om het thuisfront op de hoogte te houden. Natuurlijk schoot mijn ego meteen in weerstand: “Pff, een blog! Dat zie je van hier!” Maar na verloop van tijd daagde ik mezelf toch uit daar nog eens over na te denken. Misschien moest ik het eerst maar eens proberen en er daarna een oordeel over vellen? Ik schrijf immers graag. En het is een manier om mensen op de hoogte te houden van iets dat hén blijkbaar interesseert: mij. 🙂
Dus heb ik al mijn weerstanden en vooroordelen even opgeborgen en ben ik eraan begonnen. Ze zitten in een doosje in de kast. Als ik wil, kan ik ze later er altijd weer uithalen. 😉
Best idea ever!