Wat zou jij weggeven dat je zou missen?

Namasté

Zoals elke morgen trok ik ook gisteren het blaadje van de scheurkalender. Het is een Boeddhistische inspiratiekalender die me elke dag een spreuk, citaat of andere oosterse wijsheid voorschotelt – en dat nog vóór het ontbijt. Soms is de quote licht verteerbaar, de andere keer blijf ik er even op kauwen. Maar sowieso ben ik er dol op. De spreuk van gisteren luidde als volgt:

‘Iedereen kan weggeven wat hij niet nodig heeft. Het is edel te schenken wat je zult missen.’

Heel even struikelde ik over die ‘edel’. Het is een woord dat we (in het Westen) niet vaak gebruiken en mijn associatie met een ‘edelman’ noch met ‘edele delen’ waren hier gepast. ? Van Dale houdt het op ‘nobel, in moreel opzicht voortreffelijk’. Die definitie had ik echter niet nodig, want ik wist héél goed wat het betekende, dankzij een ervaring die ik vorig jaar in India had.

Aanvoelen en -vullen

Toen ik in Aurovalley Ashram verbleef, had ik daar vrij snel een Colombiaans vrouwtje leren kennen: Beatriz Elena. Ik zeg ‘vrouwtje’ omdat ze eerder klein was van gestalte, maar in haar woorden en daden was ze groots. Haar Engels was erbarmelijk, maar ze probeerde me steevast met handen en voeten uit te leggen wat ze bedoelde. Na een tijdje waren we zo goed op elkaar ingespeeld, dat ik aan de hand van haar mimiek en gesticulaties haar zinnen kon afmaken wanneer ze vast zat. Ze vond het altijd grappig dat ik haar zo mooi kon aanvoelen en -vullen. Ze zei altijd dat ze dankbaar was dat ze me ontmoet had, omdat ik haar zo goed hielp – voornamelijk met het Engels dan, de voertaal in de ashram.

Yoga naast de mat

Ondanks haar rampzalige kennis van het Engels, heb ik met Beatriz veel en boeiende gesprekken gehad. Soms heb je nu eenmaal weinig woorden nodig. Het was zij die me als eerste vertelde dat yoga niet iets is dat je (enkel) op je matje doet, maar (ook) in je dagelijks leven toepast. (Nadien in de yogaopleiding kreeg ik dat natuurlijk meermaals te horen.) Ze legde uit dat de belevingen op de mat een weerspiegeling zijn van je ervaringen in het leven. Sommige yogahoudingen zijn moeilijk, lastig, pijnlijk, ongemakkelijk, zwaar … net als bepaalde situaties in je leven. Je kan in weerstand gaan, zeuren en zuchten, met alle geweld jezelf tot iets forceren, gefrustreerd raken, opgeven of er niet eens aan beginnen. Maar dan blijft het moeilijk, lastig, pijnlijk, ongemakkelijk en zwaar. In yoga proberen we met zachtheid iets te benaderen: rustig je reactie te observeren, dankbaar te aanvaarden wat is, met behulp van ademhaling te ontspannen in de situatie en met liefdevolle vriendelijkheid te doen wat binnen de mogelijkheden ligt. Het is elke keer een balans zoeken en de nodige flexibiliteit opbrengen om met een sterke mentaliteit stand te houden in het leven. De parallel met evenwicht, soepelheid en kracht op een yogamat is niet eens zo vergezocht.

Het zou te gemakkelijk zijn…

Deze uitleg was voor mij alvast een binnenkomer van formaat, eentje die me nog meer stimuleerde om me verder te verdiepen in yoga. Maar Beatriz had op haar laatste dag in de ashram nog meer voor mij in petto, wat de cirkel met de scheurkalender rond maakt. De dag van haar vertrek stond ze plots met haar armen vol spulletjes voor de deur van mijn kamer. Ze zei dat ze een cadeautje voor me had en ze gaf mij haar sjaal. Het was een heel kleurrijke sjaal (zie foto), waarvan ik eerder al gezegd had dat ik hem zo mooi vond en zij er zo goed mee stond. Zonder bijbedoelingen uiteraard: ik heb gewoon een zwak voor mooie, kleurrijke kleren en ik geef de mensen daar graag een compliment over. Maar nu gaf ze haar sjaal aan mij. Stomverbaasd was ik en ik schudde ongelovig mijn hoofd. Het was háár sjaal en ze zou hem nog nodig hebben, want ze zou verder door Noord-India reizen, waar het in de winter erg koud was. Maar ze was zeker van haar zaak: ik moest hem aannemen. Ik vroeg nog of ze wel zeker was? Of ze hem niet zou missen? En toen antwoordde ze: „Het zou te gemakkelijk zijn om jou iets te geven waaraan ik niet gehecht was of wat ik liever kwijt zou zijn.” En ik viel bijna van mijn stoel. Want hiermee had ze gezegd dat ze hem effectief zou missen. Daarna gaf ze nog enkele andere dingen, waarvan ze benadrukte dat het geen cadeautjes waren. Het waren spulletjes die ze liever achterliet: een (bijna volledige tube) handcrème, een heerlijke bodyspray, koekjes en snoepjes. Ik was al heel blij geweest met enkel die attenties, maar volgens haar theorie dus geen betekenisvolle geschenken.

En daardoor denk ik op een doordeweekse dinsdag weer met veel warmte en bewondering aan dat Colombiaanse vrouwtje, waar ik zonder veel woorden zoveel van geleerd heb.