Het was nu de derde keer dat ik naar India ging en toch heb ik geen idee waarom. Wat trekt me nu zo aan in dat land?
Eens denken …
- Het is druk; ze zijn met 1,4 miljard.
- Het is luid. Muziek, gesprekken, hondengeblaf, getoeter … het weerklinkt overal om ter hardst.
- Verlichting is wit en fel en zal zelden in combinatie met het woord ‘sfeer-’ gebruikt worden.
- Het is stoffig en (vaak) vuil.
- Veel is er kapot of op z’n minst versleten.
- Het is er chaotisch, onlogisch en inefficiënt. Of zoals iemand het zei: ‘In India nothing is true by logic’ en dat klopt. Ik snap totaal niet hoe het land werkt, maar op een of andere manier functioneert het.
Totaal niet my cup of chai!
En toch heb ik er net weer de reis van mijn leven gehad. Ik heb er echt al vaak over nagedacht, maar ik weet niet waarom ik nu weer per se naar daar wou. Om yoga te leren? Dat kan je overal en vaak op veel rustigere plekken dan daar. Iemand suggereerde dat ik een ‘Indiase ziel’ had. Ik ga dat ontkennen noch bevestigen.
Misschien…
Misschien vind ik het onbewust ergens wel plezant om in zo’n augiasstal te zitten…? Grete die graag georganiseerd te werk gaat. Die graag orde in de chaos schept, volgens een uitgewerkt plan vooropgestelde doelen behaalt en die de efficiëntie in persoon is. Grete die 10% smetvrees heeft en daarom een inzinking nabij is wanneer ze haar handen niet kan wassen. Grete voor wie de radio zelfs op stand 1 nog te luid staat en die overal stiekem aan de volumeknop gaat draaien, omdat ze anders zichzelf niet hoort denken. Grete die zorg draagt voor haar spulletjes, zodat ze er na 10 jaar nog steeds als nieuw uitzien.
Tuurlijk overdrijf ik alweer (nog een eigenschap van mij), maar het klopt dat chaos niet werkt in de wereld van deze Grete. Maar misschien ben ik stiekem wel een beetje jaloers dat er ergens een plek bestaat waar je gewoon balorig slordig kan zijn. Achteloos, nonchalant, ongeregeld, rommelig, onverstaanbaar, vaag, ongecoördineerd, regelloos en slodderig. En dat het op een of andere manier toch blijft werken. De vele keren dat ik in een tuktuk de complete anarchie in het Indiase verkeer gadesloeg, moest ik vaak bewonderend lachen. Het mag een mirakel heten dat er niet meer ongelukken gebeuren of gevallen van verkeersagressie zijn. Hoe doen ze het toch? Ze doen het. Op een manier die voor mij een mysterie blijft. Misschien vandaar dat ik er naartoe blijf gaan: om er ooit achter te komen hoe dat moet, efficiënt ontregeld zijn. 😉