In Pondicherry ben ik dus eigenlijk gewoon eens gepasseerd, want op 2,5 dagen heb ik hooguit enkele toeristische attracties meegepikt. Maar het was oké voor mij, ik ben erg blij dat ik er ondanks het getwijfel geweest ben. Waar ik ook zeker wou langs gaan, was in Bangalore. Daar zou ik Kunal terugzien.
Blutsen en builen
De overgang van de ene naar de andere stad was weer een avontuur op zich. Een nachtbus had ik al eens eerder genomen, dus dat zag ik nog wel zitten. Maar in tegenstelling tot vorige keer in Coimbatore, waar Senthil en Suganya me begeleidde tot aan de bus – zelfs tot aan mijn bedje, was ik nu alleen. Mijn chauffeur Salomon zette me wel mooi af op de plek waar alle bussen vertrekken, maar dan moest ik nog op de juiste terechtkomen natuurlijk. Dat ging uiteindelijk nog relatief vlot, al had het zoveel aangenamer geweest als de mensen treffelijk Engels én in volzinnen zouden praten… Deze keer was mijn bedje onderaan ergens in het midden van de bus, dus ik kon gaan vergelijken met de vorige ervaring van het bovenste bedje achteraan in de bus. Wel … in dit geval is de uitdrukking ‘de bluts met de buil’ misschien letterlijk te nemen. 😉 Bovenaan/achteraan schommel je een heel eind weg, onderaan/in het midden is er meer lawaai (van de wielen, ophanging, chassis, assen … whatever). Of om het met een knipoog naar de insiders te zeggen: Meer slangen, minder drijfzand. 😃
Complex met codes
Dat ik op het juiste moment ván de bus geraakt ben, mag een wonder heten, maar om 5u ’s ochtends zat ik dan toch in de taxi richting mijn B&B. Die had Kunal voor mij gevonden, vlakbij zijn appartement. Hij had me tal van codes en toegangspassen doorgestuurd en daarmee moest ik me drie keer ergens aanmelden voor ik toegang kreeg. Kunal en zijn gezinnetje wonen dus blijkbaar in een gigantisch appartementencomplex met maar liefst 24 torens van 19 verdiepingen, waar meer dan 4000 mensen wonen. Er zijn ook bedrijven, horeca- en sportfaciliteiten, zoals zwembaden, basketbal- en tennisvelden. Om maar te zeggen: weer een heel andere omgeving en sfeer, meer bepaald die van een moderne stad.
Dino-yoga
Kunal heb ik eveneens begin 2018 in de ashram leren kennen. Later dat jaar is hij mij komen bezoeken. En hoewel ik dacht dat hij graag Gent, Antwerpen, Brussel en/of Brugge wou zien, wou hij in Klein-Brabant blijven en een kijkje nemen in de wereld waar ik mijn dagen doorbreng. Dus we wandelden in het Graafschap in Bornem, fietsten in Buitenland, aten een ijsje in Sint-Amands, namen de veerboot in Mariekerke … In Bangalore was er volgens Kunal niet veel te beleven en op mijn vraag zijn we gaan wandelen in Nandi Hills. We moesten er wel twee uur voor rijden, maar de mooie uitzichten waren het waard. En het was plezant om zijn gezin te leren kennen. Met zijn dochtertje Neeharika (9) deed ik yoga met haar knuffelbeesten en haar dinosaurus doet al een perfecte kopstand. Ook ontmoette ik zijn kersverse echtgenote – ze zijn in juni 2022 getrouwd – Anviksha. Ik was uitgenodigd op de bruiloft, maar daar ben ik helaas niet geraakt.
Westerse haan
Ik weet dat Kunal soms (als hij tijd heeft) mijn blogposts door Google Translate haalt, dus hij gaat het (alweer) niet graag lezen als ik (alweer) schrijf dat hij een verwesterde Indiër is. 😊 (Sorry, Kunal! Google Translate maakt veel fouten, weet je wel. 😉) Maar ik heb nu lang genoeg door India gereisd om daar alvast grote verschillen in te zien. Noem het op z’n minst een moderne Indiër dan. De taal (zeer treffelijk Engels!), woning, kledingkeuze, eet- en leefgewoontes van hem en zijn gezin… Het staat mijlenver af van het leven van de vele andere mensen die ik ontmoette in de kleine dorpen, waar Indiase tradities en Hindoeïstische rituelen nog zeer belangrijk zijn en toegepast worden. Kunal daarentegen regelt alles met app op zijn smartphone en gedurende een voormiddag wordt er minstens vijf keer aan de deur gebeld met een pakje of levering die een dag of tien minuten eerder was besteld, ook op zondag. Kunal en Anviksha doen niet echt aan yoga, maar voelen wel dat het hen deugd kan doen. Maar ja, het drukke leven van een fulltime job, een gezin en de waan van de dag maken dat vrije momenten vooral gebruikt worden om uit te slapen, een pintje te drinken of te mijmeren over het moment waarop je financieel onafhankelijk kan zijn. Kijk, die haan heb ik bij ons ook al vaak horen kraaien. 😉 Oh ja, en ik had al een privéchauffeur gehad, hier was een een kok en een dienstmeisje.
Dure vlucht
Meer dan een weekend kon het koppel zich niet voor me vrijmaken, dus maandagochtend was ik alweer onderweg naar de luchthaven voor een binnenlandse vlucht. Dat had ik nog niet gedaan in India, dus dit kan ik ook alweer afvinken. Ook die vlucht had Kunal vanop zijn smartphone voor me geregeld en omdat hij het gewend is om (al dan niet voor zijn werk) te reizen, ging dat in minder dan 10 seconden. Achteraf gezien had ik er misschien toch graag 20 seconden aan besteed of toch voldoende tijd om te kunnen voorkomen dat ik op de luchthaven €95 (cash!) moest bijbetalen, omdat mijn koffer het dubbele woog van wat toegestaan was. Zeker als je weet dat de vlucht zelf €25 kostte, is dat een pijnlijke zaak… Maar bon, India is de beste plek om yoga/mindfulness/zen te oefenen, want hier gebeurt altijd wel iets uitdagends. Zo was ik op het vliegtuig omringd door een Indiase familie en die zijn gebruikelijk met veel. En luid. En kinderen hoeven geen Indiërs te zijn om het uit te krijsen wanneer ze het niet plezant vinden. Beetje meditatieve mantramuziek van Ajeet in de oren en we zijn dat 1,5 uur ook weer doorgekomen.
Yoga voor iedereen
De reis ging richting Kerela. Enfin, terug naar Kerala eigenlijk, want in deze staat is mijn trip twee maanden geleden gestart. En omdat in India altijd wel iets uitdagends gebeurt, wou ik niet te veel risico’s meer nemen en dus stilaan afzakken richting Kochi, van waar ik weer naar huis zou vliegen. Het waren Senthil en Suganya alweer die me hielpen om een fijne plek hier in de buurt te vinden, waar ik nog enkele dagen kon crashen. Ik kwam terecht in Arsha Yoga Guruklam, een klein, maar fijn yogacentrum in Thrissur. Arsha Yoga wordt geleid door een internationaal gezinnetje van de Indiase Harilal en de Tsjechische Meera met hun dochtertje Gayathri. Er worden dagelijks yogalessen gegeven, maandelijkse docentenopleidingen en andere cursussen. De filosofie van Arsha is dat de lessen gratis ter beschikking zijn van de lokale bevolking om zo de spirituele kennis van yoga voor iedereen toegankelijk te maken zonder dat financiën een obstakel zouden vormen. Een beetje een UiTPAS dus! 😃 Zelf bleef ik er maar enkele dagen, dus voor een cursus kon ik me niet inschrijven. Maar ik mocht hier toch verblijven en de lesjes meepikken.
Bed met golven
Wat (onder andere ) zo fantastisch was (is) aan Arsha Yoga, was dat het pal aan het strand en de zee gelegen was. Ik moest gewoon de straat oversteken en ik stond op het strand en twintig meter verder kwam de zee me tegemoet. Vanuit mijn bed kon ik de zee horen ruisen en de golven horen klotsen. En het strand? Daar was geen kat! Dat noem ik nu heerlijk, zie! En natuurlijk ben ik gaan zwemmen, maar dat was wel weer in kleren te doen. Het voordeel daaraan is dat de opnieuw zeer stevige golven die niet zomaar van je lijf kunnen slaan, dus ik was veilig. Ik ontmoette in Arsha weer fijne mensen (cursisten) met wie ik ging bootje varen, fijne gesprekken had en yogaervaringen uitwisselde. En het decor van Arsha Yoga leende zich er bovendien toe om eindelijk nog eens een videoles op te nemen, die hopelijk snel op mijn website terecht komt. (Update: de lessen staan op de website!)
Wat minder fantastisch was aan Arsha Yoga, was dat het mijn laatste halte was voor ik weer naar huis zou gaan. Dat naderende einde van de reis viel me daar toch een beetje zwaar…
