Zoals beloofd: wat meer uitleg over de huidige stand van zaken. Samen met Mona heb ik dus voor tien dagen een hotelkamer geboekt in de buurt van waar anatomieleraar Kris(hnaKumar) woont en werkt. De afspraak met hem was dat we elke dag (uitgezonderd van 1 januari) een privésessie met hem zouden hebben van twee à drie uur, waarin we al onze vragen kunnen stellen. Hij geeft ook (bijna dagelijks) groepslessen die we mogen bijwonen, net als zijn online anatomielessen.
Cadeau
Enerzijds is het een beetje zuur dat we nog eens extra tijd en geld moeten investeren in iets dat eigenlijk in de yogaschool had moeten gegeven zijn. Want hoewel Kris zelf weinig vraagt voor zijn diensten, moeten we natuurlijk ook nog ons verblijf, de maaltijden etc. betalen. Maar anderzijds is het een geweldig cadeau dat Kris ons deze dienst wil en kan bewijzen. Eigenlijk is het (ook voor hem) kerstvakantie, waarin hij wat verlof wou nemen, maar hij is bereid zijn vrije tijd aan ons op te offeren. En daarbij kijkt hij niet op de klok. Tijdens onze privésessies overschrijden we steevast de afgesproken drie uren en als wij niet aangeven dat het misschien tijd is om af te ronden, blijft hij gaan. Of hij stelt voor om samen te ontbijten en daarna gewoon verder te doen. Kijk, dat noem ik dus een cadeau.
“Schema”
Als we Kris’ groepslessen meevolgen (wat vier dagen per week is), moeten we om 6u op, want om 6.45u pikt hij ons op om naar de studio te rijden. Samen met nog een stuk of acht anderen draaien we ons dan in bochten. Het is plezant om te zien hoe Kris zijn groepslessen aanpakt en ook om er heel wat in te herkennen dat ik zelf ook doe. Als de andere mensen vertrekken, volgt (meestal) onze privésessie. Wanneer er ’s morgens geen groepsles is, spreken we op een ander moment af. Gisteren was dat om 10.30u en morgen zal dat om 6.30u zijn… Vanochtend hadden we enkel de groepsles en onze privésessie zal vanavond doorgaan. En ik kan dat hier nu wel schrijven, omdat ik het na een week intussen weet, maar op voorhand was dit “schema” niet afgesproken. Het mag duidelijk zijn dat elke vorm van structuur hier dus ontbreekt, wat mijn neurose dan weer als uitdagend ervaart, maar na een maand in India intussen toch al wat minder bedreigend vindt. 😉 Geregeld een chai lost al veel op.
Win-win-win
Tijdens de privésessies vuren Mona en ik al onze vragen op hem af. Bij mij gaat het meestal over de afwerking van houdingen, het verschil in variaties of aanpassingen voor wanneer mensen moeite hebben met een bepaalde pose. Hier en daar wil ik ook zelf wel eens een meer uitdagende houding proberen, gewoon om te zien waar mijn lichaam al dan niet klaar voor is. En verrassend genoeg wist ik mezelf zonder veel moeite in Sirsasana (kopstand) en Hanumanasana (split) te brengen, iets wat ik de laatste keer deed tijdens de vorige yogadocentenopleiding vijf jaar geleden. (Sorry, yogi’s, deze ga ik helaas niet met jullie doen…) Mona wil uiteraard vooral weten hoe je überhaupt op een veilige en anatomisch correcte manier een houding aanneemt, wat het doel ervan is en wat ze zelf kan doen om zich de houding eerst eigen te maken. De basis dus, iets wat ze in de yogaschool totaal niet gekregen heeft. Je zou denken dat haar vragen voor mij niet relevant zijn, maar ik vind het fantastisch. Soms leer ik haar de houding aan (zoals ik ze zelf geleerd heb) en vraag ik aan Kris om mij te corrigeren of aan te vullen, waar/indien nodig. En stiekem is het soms ook omgekeerd. Als ik zie dat instructies van Kris niet goed begrepen worden door Mona, geef ik mijn suggestie die voor haar soms beter werkt. Kijk, dat noem ik dus een win-win-win.
Geen structuur, wel cultuur
Door de complete afwezigheid van structuur of programma, is het bijgevolg moeilijk om naast de lessen nog andere plannen te maken. Zo proberen we al even om af te spreken met de twee zussen die samen met ons de opleiding in Santhi Yoga volgden, maar het wijzigende “schema” van Kris stak daar al een paar keer een stokje voor. Als alles goed gaat, zou het er straks van moeten komen. Insjallah! Op (de lesvrije) 1 januari zijn Mona en ik naar de Kochi-Muziris Biennale geweest in Fort Kochi (waar ik het eerste weekend naartoe ging met enkele medestudenten). Het is een internationale tentoonstelling van hedendaagse kunst en volgens Wikipedia de grootste van het land en het grootste festival voor hedendaagse kunst in Azië. Als notoire kunstbarbaar heb ik het overgrote deel van de kunstwerken, films en installaties compleet niet begrepen, maar ik zag ook wel dingen die ik mooi, interessant of verrassend vond. Voor €1,5 inkom kon ik dat niet laten schieten, hè. 😉
Weg banen
Wat ook verrassend was, was onze oudejaarsavond. Mona en ik waren nog maar drie dagen op onze nieuwe plek gearriveerd, dus we kenden hier nog niets of niemand – behalve Kris, maar we konden van die mens nu niet verwachten dat hij ons op zijn feestje uitnodigde. Hij en zijn vrienden hadden wel enkele suggesties doorgegeven van restaurants die ze konden aanraden. Die hebben we proberen te bellen voor een reservatie, maar we geraakten er niet binnen. Online slaagden we erin om ergens anders een tafel te boeken, dus wij met de tuktuk die richting uit, waarop we in een mierrennest van verkeer terechtkwamen. Wat een drukte! Het restaurant bleek zich (samen met nog andere horecagelegenheden) in een soort flatgebouw te bevinden, waar we ons met flink wat ellebogenwerk een weg richting de lift moesten banen. Hop naar de vierde verdieping. Toen de liftdeuren opengingen, zag ik een beeld dat ik enkel nog maar in films was tegengekomen. We konden niet eens uit de lift stappen, want een massa mensen drumden zich rond en over elkaar in iets wat een vierdubbele aanschuifrij moest voorstellen. Met opengesperde ogen en met verstomming geslagen lieten we de liftdeuren weer gewoon sluiten. Je had toch niet gedacht dat een reservatie hier garantie geeft op een tafeltje? #thisisindia
Flamingo’s scoren
Bon… wat nu? Het was intussen 21u gepasseerd en we bevonden ons op een plek waar we niets kenden. Dus begonnen we een beetje op goed geluk te wandelen (manoeuvreren in dat mierennest) zonder ook nog maar enige verwachting dat we nog in een ‘treffelijk’ restaurant terecht zouden kunnen. Na een tijd passeerden we een eetgelegenheid met een flamingo als uithangbord. Tja, als je bij Grete wil scoren, moet je een flamingo buiten hangen. Ook weer op goed geluk en zonder verwachtingen vroegen we of er nog een tafeltje vrij was en warempel, ja! En zo brachten we dus de laatste uurtjes van 2022 door in ‘Famous Caribbean Barbecue’, waar we – zoals je uit de naam al kan opmaken – niet bepaald lokale specialiteiten aten. 😀 Mexicaanse taco’s waren mijn laatste avondmaal en meteen ook mijn eerste, want we zaten nog volop te tafelen toen de ober ons een gelukkig nieuwjaar kwam wensen. Het interieur van het restaurantje is erg schattig, dus selfies op oudejaarsavond: check! 😉
Een eenvoudige, maar goeie start van het nieuwe jaar dus. Mona en ik blijven nog tot zondag hier in (de buurt van) Kochi en dan gaan we richting Coimbatore (meer bepaald Anaikatti). We gaan namelijk op bezoek bij het lieve koppel Senthil en Suganya, waarover ik eerder al vertelde. Afhankelijk van de tijd en internetverbinding daar breng ik er binnenkort verslag over uit.
Lieve Grete
Deze blog heb ik duidelijk gemist vorige week. Sorry. Drukdrukdruk zeker 😇!
En zo zijn die door jou zo ‘geliefde’ feestdagen ook weer achter de rug. Doorgebracht op een manier die je beslist lang zal bijblijven.
Dat zal zeker ook het geval zijn met de privélessen. Ah ja, hé, want we willen uiteraard eens zien wat er nog meer kan op en naast onze stoel 😉!
Zoen van ma!
Haha, ja, ik blijf me erover verbazen dat mijn blog blijkbaar toch nog veel gelezen wordt, ondanks de lange epistels. Blij te weten dat er toch nog ergens tijd is daar in België. 😉
Begin maar al met opwarmen, want aan inspiratie een gebrek! 😉
x, G.