Welkom in India!

Namasté!

Hier een eerste berichtje uit het land van de zen. Al begin je daar toch sterk aan te twijfelen wanneer je je hier in het verkeer waagt: iedereen rijdt overal en liefst op de plaats waar iemand anders al rijdt. Om duidelijk te maken dat ze mee deelnemen aan het verkeer, claxonneren ze in het rond. Meestal dus om anderen attent te maken op hun aanwezigheid, maar volgens mij is het intussen ook gewoon een gewoonte tot zelfs verslaving geworden. Al zo vaak heb ik mijn taxichauffeur weten toeteren, terwijl er echt niemand in de buurt was die er boodschap aan kon hebben. Ze toeteren ook naar koeien, die hier uiteraard steevast in de weg lopen en die er al helemaal geen boodschap aan hebben. Ze staan een beetje heilig te wezen en staren je herkauwend aan, terwijl ze weer een verse vlaai placeren. Had er iemand getoeterd? 🙂 Maar ik moet zeggen: ondanks al dat geclaxonneer heb ik hier nog geen vormen van verkeersagressie gezien. Als er bij ons in België getoeterd wordt, gaat dat sowieso gepaard met een middenvinger of een boze ‘Wat-denk-je-wel-dat-je-aan-het-doen-bent?-blik. Hier dus helemaal niet. Toch zen dus. 🙂

Discodommelen

Enfin, ik ben hier dus heel goed geraakt met twee perfecte vluchten. Het eten in het vliegtuig was pasta, vermoedelijk speciaal voor mij bij wijze van afscheidscadeau. 😉 Slapen is me helaas niet echt gelukt. Op het moment dat ik eraan toe was, was er gedurende een tijd wat turbulentie en dat hield me toch letterlijk uit mijn slaap. Daarna 5,5 uur met de taxi door dat zotte verkeer dus. Slapen was ook dan nauwelijks aan de orde, want die man reed gewoon met zijn hand op de claxon. Af en toe dommelde ik toch een beetje in, maar nooit lang of diep. De chauffeur vond op een gegeven moment blijkbaar dat ik genoeg gedoezeld had, want hij zette zijn radio keihard. Ik had geluk: het was Indiase discohouse, een ramp voor de oren én de zenuwen. 🙂

Aanpassen aan India

Geradbraakt in het yogacentrum, Rishikesh Yog Dham, aangekomen, maar ik was hier snel op mijn gemak. Mijn kamer is eenvoudig, maar oké. Ik vond het wel wat moeilijk om al mijn spullen een plekje te geven, want ik heb geen nachtkastje, geen stoel, geen schabbetjes… Één kast en een laag tafeltje, maar die staan natuurlijk meteen vol. Ook in de badkamer is er heel weinig om me te organiseren. Op het schabbetje boven de wasbak stond een spiegel, die normaal moest kunnen hangen, maar dat door omstandigheden niet meer kon. Nu goed, de (bad)kamer wat reorganiseren, zelf een nachtkastje bouwen, een extra stoel vragen… het kan wonderen doen. Nadien is die spiegel nog naar beneden getotterd – ik weet niet hoe, ik was even bij mijn buurvrouw. In duizend stukken natuurlijk. Maar hey, scherven brengen geluk, dus dat belooft voor deze opleiding hier! 🙂 Even later had ik al een nieuwe spiegel. Eentje die wel kon hangen. Dus nu heb ik toch een schabbetje in de badkamer – hoera! Mijn eerste douche was trouwens een koude, omdat ik niet wist dat ik de boiler een half uur op voorhand had moeten opzetten. Bij mijn tweede douche ontdekte ik dat die boiler maar een beperkte hoeveelheid water kon verwarmen, dus dat ‘lang genieten’ geen optie is. Ik stond nog met een ingezeept hoofd toen ik dat ontdekte… 🙂 En zo leert een mens zich aanpassen aan de omstandigheden. Je kan je afvragen waarom dat in India zoveel beter lukt dan in België? 🙂 In de badkamer is ook een raampje zonder glas of muggenraam, want op z’n zachts gezegd ‘verfrissend’ is na zo’n douche. Ik heb aan een van de mensen hier gevraagd of dat normaal of kapot was en hij verklaarde dat het verluchting was. Mja… Dat er langs die verluchting ook gewoon veel kou, stof en beestjes binnenkomen, vinden ze hier blijkbaar niet zo’n punt. Ook andere ramen van mijn kamer sluiten niet geweldig. Naar verluidt hebben ze hier afgelopen weekend alles een likje verf gegeven. Maar allicht zonder eerst de vorige laag eraf te schuren, wat alles nu een beetje dikker maakt, waardoor de ramen niet echt meer in hun kaders passen. Haha, dit is India!

(Voor)spoedig naar Dromenland

De eerste avond was er een openingsceremonie, die bestond uit veel gezangen, bloemen en vuurtjes en we kregen allemaal een bloemenkrans om de nek en een bindi (rood bolletje) op ons derde oog. De ceremonie is een symbolische handeling om de opleiding voorspoedig te laten verlopen en negatieve krachten buiten te sluiten. Voilà, dat is ook weeral gebeurd. Na het eten (verrassing: rijst!) ben ik meteen naar mijn kamer gegaan, want ik hoorde mijn bed heel luid roepen. Ik wou nog in mijn dagboek schrijven, maar dat waarin ik een hele dag niet was geslaagd, gebeurde nu spontaan: ik viel rechtop zittend in slaap. Zelfs met discohouse op de achtergrond, want in de buurt was er blijkbaar een trouwfeest aan de gang. Om 20.30u vertrok ik moeiteloos richting Dromenland. Ook dankzij mijn drie dekens, flanellen pyjama, dikke sokken en warmwaterkruik, want het is best koud ’s nachts. En dan nog met ramen die geen ramen zijn of niet sluiten… Haha, dit wordt sowieso weer een boeiende ervaring!

Ik hou het hierbij voor nu. Volgende keer wat meer over de lessen en mijn medecursisten.