Welkom in Aurovalley Ashram

Hari Om! (om eens iets anders te gebruiken dan Namasté)

 

Ik ben intussen in Aurovalley Ashram aanbeland. De ashram bevindt zich in Raiwala, een klein dorpje dat tussen de twee heilige steden Haridwar en Rishikesh ligt, zo’n 40 minuutjes rijden van de yogaschool. (Die 40 minuutjes hebben meer met het onmogelijke verkeer dan met de afstand te maken, want het is maar 12 km.) Vorig jaar was ik ook al in deze ashram en het voelde heel goed om hier terug te komen. Als een zacht dekentje dat over mij werd gedrapeerd (hoewel de temperaturen niet echt om dekentjes vragen…) Het is hier zo rustig en stil. En je zit hier middenin de natuur. Wat een verschil met Rishikesh!

 

Propere cel met stomme kop

Toen ik vorig jaar mijn kamer te zien kreeg, werd ik meteen geconfronteerd met mijn vanzelfsprekende gewoontes op vlak van comfort en zelfs luxe. Mijn eerste indruk toen was die van een gevangeniscel, maar die heb ik dan ook (gelukkig) nog nooit van dichtbij gezien. Die indruk had allicht te maken met de zware ijzeren deuren met grendel, de ijzeren luiken voor de met muggenrasters beklede ramen, de betonnen vloer en muren en alles zo kaal (natuurlijk)… De witte spaarlampen hebben geen armatuurtje en de ramen geen gordijnen. Het bed is een houten plank met een dunne matras. Een flexibele buis is tussen de wasbak en een gat in de grond geplaatst en beweegt met elke druppel die er doorheen gaat. Er hangen hier en daar kapstokjes, maar de kans dat je handdoek of jas eraf valt, gaat naar de 85%. Ik zit hier momenteel op een stoel, waarvan ik de rugleuning best niet gebruik als ik geen achterwaartse salto wil maken. (En aangezien ik dat in de yogaschool niet geleerd heb… 😉 ) De muren vertonen vlekken en barsten, en dat geldt eigenlijk voor alles. En toch … is de kamer zo proper als maar kan. Ik zou Grete Flies niet zijn als ik dat niet even gecheckt had. 🙂 Ik ben zelf poetsgerief gaan kopen (want met het materiaal hier kan je de dingen enkel vuiler maken) en heb mijn kamer een beurt gegeven. Maar het resultaat was (min of meer) hetzelfde. Enkel de wasbak en de wc leken weer wat witter, maar dat is toch een tijdelijke zaak, dankzij het stof dat hier constant en overal rond dwarrelt en neerdaalt. Toen ik dus deze keer mijn kamer betrad, wist ik exact wat ik kon verwachten (ik heb intussen ook al een en ander gezien in India…) en was ik vooral onder de indruk van de douchekop, die gloednieuw lijkt en met zijn moderne look in schril contrast staat met de rest van de ruimte. Vorig jaar had ik mijn douchekop eraf gedraaid, omdat de gaatjes vol kalk zaten en het water dus naar overal spoot, behalve richting mijn hoofd. Vandaar dat ik nu dus zo blij was als een kind. (En dan zeggen ze dat ik een moeilijke ben, terwijl ik al tevreden ben met een stomme douchekop. 🙂 )

 

WC-papier in de ogen

Ik mag de kamer nogal karikaturaal afgeschilderd hebben als een akelige ruimte, maar eerlijk is eerlijk: ik voel me hier thuis. Ik heb het ook wat gezellig aangekleed met tekeningen van mijn twee lieve metekindjes, wierrook, kaarsen, kaartjes en andere versierinkjes van het thuisfront. Bovendien heb ik al van verschillende mensen gehoord (die al in veel andere ashrams hebben verbleven in India, maar ook in de rest van de wereld) dat dit een buitengewoon mooie en aangename ashram is, zowel wat de kamers en gebouwen betreft, als de omgeving en de natuur. (De meditatiehal en de bibliotheek zijn hier bijvoorbeeld prachtig. Ik probeer wat foto’s erbij te zetten.) Vaak deel je immers een kamer met wildvreemden en al zeker het sanitair. Ik ben al lang blij dat ik in de badkamer enkel mijn eigen wc-papiertjes in de ogen moet kijken, want die gooi je hier dus in de vuilbak in plaats van in de pot… Enfin, dat is toch de bedoeling, maar de macht van de gewoonte is immens. Zelfs terwijl ik de mantra ‘Papiertje-niet-in-het-toilet,-maar-in-de-vuilbak‘ aan het chanten ben… Floep, daar gaat het toch de wc in! 🙂 (Ik probeer er geen foto’s bij te zetten. 😉 )

 

Goeroe met gsm: altijd bereikbaar

Wat volgens verschillende bronnen deze ashram nog heel bijzonder maakt, is de aanwezigheid van een (levende) goeroe. Het woord ‘goeroe’ wordt hier echter niet gebruikt. Iedereen noemt hem hier Swami of Swamiji (de ‘ji’ is in het Hindi een achtervoegsel waarmee je beleefdheid of respect uitdrukt). Swami Brahmdev is een man van eind de zestig (gok ik) en loopt hier constant rond, terwijl in sommige ashrams de goeroe ofwel dood is ofwel niet vaak onder het gepeupel komt. ‘Onze’ Swami regelt hier zoveel mogelijk zelf en loopt dus van hier naar daar, vaak al bellend (met een iPhone, jawel – naar verluidt een cadeau van gasten). Als hij niet rondloopt, zit hij aan de receptie, waar iedereen kan langskomen voor een babbeltje. Om 11.30u zit hij in de bibliotheek, want dan is het Satsang. Dat is eigenlijk een soort vragenuurtje. Ik vind Satsang wel leuk: ah ja, vragen stellen is iets voor mij. 🙂 Maar daar waar mijn vragen praktisch en concreet zijn, zijn de antwoorden vaak vaag en abstract. Ik blijf geregeld op mijn honger zitten, al heb ik ook al veel interessante dingen gehoord. Ik heb al heel wat van de filosofie meegekregen en ik vind het absoluut en zeker boeiend. Als je dat zo hoort, is het leven poepsimpel. Wij maken het gewoon ingewikkeld, moeilijk en soms pijnlijk. 🙂 ’s Avonds is het ‘collective reading’. Wie wil, kan dan naar de bib komen en Swamiji is er ook. Dan lezen we allemaal in hetzelfde boekje: The great adventure. (Dat kan je wel zeggen!) Het is een boekje met op elke pagina een andere tekst. Je slaat gewoon een bladzijde open en leest dat tekstje luidop. Ik heb dat boekje gekocht, want er staat veel van de filosofie in. Om maar te zeggen: de goeroe is hier heel bereikbaar en aanspreekbaar.

 

Lui of moe? Warm of wind?

Aurovalley Ashram heeft een dagschema (het staat op de homepagina van mijn blog), maar dat is eigenlijk bij wijze van richtlijn. Enkel het eten is een vast uur, waaraan je je best houdt als je je maag wil vullen. Maar je kan evengoed een maaltijd overslaan om gelijk welke reden. Je bent hier dus volledig vrij. Ik heb voorlopig nog geen nieuwe taakjes voor Karma Yoga (= onbaatzuchtige bijdrage aan de ashramgemeenschap). Ik heb ernaar gevraagd en Swami zei dat hij het later zou bekijken. (Momenteel is er een groep van 120 Indiërs te gast, dus hij heeft het allicht wat te druk.) Vorig jaar heb ik me ontfermd over de 200 plantjes op het binnenplein en de kleine 4000 boeken in de bibliotheek. Ik was een beetje de verantwoordelijke voor de bib en ik hoorde al geruchten dat ik dat opnieuw zou worden – al ben ik niet van plan om opnieuw 4000 boeken af te kuisen. 🙂 Ik vind het niet zo erg dat ik nog geen nieuwe taakjes heb, want ik ben ongelofelijk moe… Is het een weerbots van vier intense cursusweken? Of maakt het warme weer me lui en passief? De temperaturen overstijgen hier makkelijk de 30 graden, meestal zelfs tegen de 35 graden. Dus vanaf 6u ’s morgens (als ik uit bed ben geraakt…) huppel (of slenter) ik hier rond op teenslippers en in T-shirt. Jihaa!! Een paar dagen geleden was het bewolkt, en heeft het een paar keer geregend en geonweerd. Je zal het mij niet vaak horen zeggen, maar het was een aangename afwisseling. Voor een keer stond ik niet in het zweet na een rondje ademhalingsoefeningen en ook het stof kreeg de kans om even rustig te gaan liggen. De warmte zit nu ook vooral binnen en de ventilator aan het plafond werkt… maar op één stand: full force. Als ik de tekeningen, kaartjes en andere versierinkjes van het thuisfront wil houden waar ze zijn, maar vooral als ik ’s nachts een oog wil dichtdoen, laat ik de ventilator dus best uit staan. This is India! 😀

 

Over boeren en bonenstaken

De 120 Indiërs zouden morgen de ashram verlaten, waar ik stiekem een beetje blij om ben. Als ik de afgelopen dagen niet snel genoeg in de eetzaal was, kon ik namelijk staan aanschuiven. Ook de achtergrondgeluiden van snuiven, rochelen en boeren (wat in India volstrekt normaal is) ga ik niet missen – zeker niet tijdens het eten. Als de groep weg is, blijven er nog zo’n twintig gasten over, denk ik (ik heb nog niet echt geteld). Dat is een gezellig aantal. Vijf ervan ken ik nog van vorig jaar, wat plezant is. Wat ook plezant is, is het dagelijkse bezoek van de kleutertjes. De ashram heeft namelijk een kleuterschool, voor kindjes uit families die het financieel moeilijk hebben en zich geen ‘echte’ school kunnen permitteren. Elke morgen om 9.30u komen ze een bezoek brengen aan Swamiji. Dan zeggen ze allemaal één voor één een soort mantra en nadat ze in het Engels tot tien hebben geteld, krijgen ze een snoepje. Ze zijn echt goddelijk in hun uniformpjes! Ze komen het domein op, terwijl ze allemaal samen en toch apart ‘Om’ chanten, met hun handjes voor hun borst (of toch ergens in de buurt ervan). Met hun hoge kinderstemmetjes lijken ze meer op een tros geiten: Èèèèm! Èèèèm! Èèèèm! Net als de rest van India ervaren ze bleke blonde bonenstaken als iets buitenaards, want sommigen vallen wat uit de maat (als die er al is) wanneer ze mij passeren. Haha, en zo heb ik ook hier dus zeker mijn amusement! 😀

PS. Op de Facebook-pagina staan nog wat meer foto’s.