Op het moment van dit schrijven zit/lig (enfin, iets tussen de twee) ik in de nachtbus (sleeper) van Coimbatore naar Tiruvannamalai. Deze post zal allicht een stuk later pas online gaan, maar ik kan maar al beginnen, hè.
Roze bus
Zoals gezegd hebben Senthil en Suganya er alles aan gedaan om het (Mona en) mij zo aangenaam mogelijk te maken. Ze hebben zelfs (iets dat moest doorgaan voor) een “matrasje” gekocht om dat verwende nest ’s nachts wat comfort te geven, wat gedeeltelijk gelukt is. Ze hadden ook een uitje naar Satdarshan ashram gepland, zo’n 15 km van hun appartement. Met een roze bus waarin muziek gespeeld werd, gingen we daar naartoe! Ik kon me nog net bedwingen om mijn nieuwste Bollywood moves te demonstreren. 😉
Speurtocht
Satdarshan is een eenvoudige ashram middenin de natuur. Afgelegen en stil, vlak naast de rivier. Er wordt hier nauwelijks ingegrepen in wat de natuur voor ogen heeft. Zo had er zich een tijd geleden een groot wespennest gevormd boven de eetplaats. In plaats van het nest te verwijderen, werd dat deel van de eetplaats tijdelijk afgesloten tot het (na maanden) helemaal verlaten was. De hele eetplaats is weer open en het lege nest hangt als een ballon boven de tafels. Ook hangt er overal het rappel om de lichten te doven als je ze niet nodig hebt om de fauna en flora niet te verstoren. Bezoekers van de ashram met een beetje artistiek talent mogen er wel hun sporen achterlaten. Zo zie je her en der tekeningen en schilderijtjes: sommige overduidelijk, andere goed verscholen en enkel zichtbaar voor het opmerkzame oog. Het is plezant om er op speurtocht te gaan. Op vraag van de eigenaar schilderde Senthil (zelf ook een kunstenaar) een quote in Van Gogh-stijl op een steen.
Magisch schouwspel
Senthil en Suganya hadden al gezegd dat er rond 19u iets gepland stond, maar een hele dag bleef het een goed bewaard geheim. We wandelden wat rond, zaten aan de rivier, dronken chai en babbelden honderduit. Om 19u was het al goed donker, dus ik begreep eerst niet wat nog de bedoeling was. Maar het antwoord toonde zich vanzelf en de pracht daarvan kan ik nooit onder woorden brengen en al zeker niet op foto vastleggen. In het stikdonker hielden we elkaars hand vast om opnieuw een wandelingetje (schuifelingetje) door de ashram te maken, omringd door honderden vuurvliegjes. Het aantal vuurvliegjes dat ik tot nu toe al gezien had, kon ik op één hand tellen door de vele lichtvervuiling overal. Dit schouwspel was gewoon magisch! Ik werd er begot wat emotioneel van. Een dik half uur hebben we ons in stilte laten omringen door deze show van de natuur. En wanneer je naar boven keek, ging het behangpapier gewoon over in het plafond met zeker duizend sterren.
Afleidingen
Het was fenomenaal mooi en tegelijk ook barkoud wegens nog steeds in T-shirt en teenslippers. Omdat het volgens onze vriendjes niet veilig is om je na zonsondergang nog op de baan te begeven, bleven we in de ashram overnachten. Zei ik al dat hij eenvoudig was? En middenin de natuur? Dat maakt dat je opnieuw op een houten plaat en flinterdun matrasje slaapt (maar hey, wél in een bed!) en dat de natuur ook gewoon door alle kieren en spleten naar binnenkomt, met name: de kou, kakkerlakken, joekels van spinnen, slakken… Senthil en Suganya hebben ons drie keer moeten verlossen van de compagnie in de “badkamer”, maar konden ook niet verklaren waarom slakken per se op de wc-bril wilden plaatsnemen. Jawel, een wc-bril, wat dus wil zeggen dat je rustig kon gaan zitten – als je dat wou. Ik had al mijn hoop gesteld op de 24 uur in deze ashram om mijn ding te doen, maar je kan je voorstellen dat er hier andere afleidingen waren die maakten dat ik letterlijk en figuurlijk niet op mijn gemak zat. Mona had zich gewapend met thermisch ondergoed en wollen sokken, maar zelfs zij heeft ’s nachts liggen rillen van de kou. Toen het ein-de-lijk ochtend was, zijn we zonder de “badkamer” nog een blik te gunnen rechtstreeks uit bed in de taxi gestapt (inclusief Gretes onovertroffen ochtendhumeur). Wat een trip alweer.
Grappige goeroe
Een ander uitje dat mijn gastkoppel gepland had, ging richting Isha Yoga: het yogacentrum van Sadhguru, de immens populaire spirituele denker en spreker. Ze wisten dat ik wel – hoewel veelbesproken en ietwat controversieel – een boon heb voor Sadhguru. Mona is geen fan, wegens dus veelbesproken, controversieel en (te) populair in het westen. Dus ging het uitje door nadat Mona weer naar New York vertrokken was. Nu goed, ik mag dan misschien wel een boon hebben voor die grappige goeroe, als ik geweten had dat we daar vier uur naar onderweg zouden zijn MET DE BUS, had ik misschien wel gepast. Senthil heeft ocharme het meeste van de tijd recht gestaan, want jonge mannen worden hier nog wel verondersteld hun plaats af te staan aan iedereen die oud en vrouwelijk is.
Eerste yogi
Ons verblijf in Isha vond ik echt plezant en zelfs de kritische Senthil moest toegeven dat het domein van die gekke goeroe best mooi en inspirerend was. Aangezien we op een weekdag kwamen, was het er ‘gewoon’ druk voor een plek als deze en gelukkig niet over de koppen lopen. We namen de obligatoire selfies en andere foto’s bij Adiyogi (= de eerste yogi), het immense standbeeld van de Hindoegod Shiva, want die wil je namelijk op je sociale media zetten. 😉 Met zijn 34 meter hoog, 45 meter breed en 500 ton staat het immers in het Guinness Book of Records als de grootste buste ter wereld. Van de rest van het centrum mag je geen foto’s nemen. Je moet je tas (en vooral gsm’s en camera’s) in bewaring geven voor je het volgende deel mag binnengaan.
Spiritueel ontvankelijk
Er zijn dus geen foto’s van hoe ik in een oranje “kleed” (doek?) in Chandrakund ga. Dat is een soort bad (in Sadhguru’s woorden: energiebron, energiek waterlichaam) waarin je jezelf onderdompelt om je karmische blokkades te doen wegsmelten. Het herstelt pranische onevenwichten, verbetert het fysiologische en psychologische welzijn en verhoogt de spirituele ontvankelijkheid. Nah! Door het gebrek aan duidelijke instructies heb ik daar een tijdje in mijn blootje gelopen, zonder goed te weten wat ik moest doen en waar ik naartoe moest. (Suganya kon me door omstandigheden niet vergezellen.) Maar eens in die energiebron, was ik daar lekker alleen. Mijn chakra’s zijn nogal een gang gegaan, hoor, (alleen al door het koude water)! Ze draaiden ietwat in tegenovergestelde richting toen ik nadien die oranje pyjama weer moest ruilen voor mijn kleren, zonder me eerst te kunnen afdrogen. #thisisindia
Op mijn gemak
Je wordt verondersteld om eerst zo’n bad te nemen in de energiebron (Suryakund voor de mannen, Chandrakund voor de vrouwen) om lichamelijk en spiritueel gereinigd te zijn voor je de meditatiehal binnengaat, maar het is zeker niet verplicht en je kan ook zonder bad gaan mediteren. De meditatieve ruimte heet ‘Dhyanalinga’ en is een mooie ellipsvormige koepeltempel, die ruikt naar wierrook en waar een groot altaarachtig sculptuur in het midden staat, die de abstracte weergave van (opnieuw) Shiva moet voorstellen. Ik bespaar je de verdere uitleg daarover, het punt is ik dat ik daar op mijn gemak zat (zonder enige toiletassociaties). Om de tien minuten gaat er een belletje. Dan kan/mag (moet niet) je de ruimte verlaten en worden nieuwe bezoekers binnengeleid om weer tien minuten in stilte door te brengen. Je mag er zo lang blijven zitten/mediteren als je wil. Mijn vrienden namen bij het eerste belletje alweer de benen, maar ik ben een half uurtje blijven zitten en bij de laatste sessie werd er zachtjes muziek gespeeld met klankschalen, handpan en gitaar. Klonk heel mooi!
Buitensporig
Nog meer muziek was er tijdens de klank- en lichtshow aan Adiyogi opnieuw. Op de immense buste werd met een spectaculaire 3D laserprojectie het verhaal van Shiva verteld en hoe hij zijn kennis over yoga en meditatie overbracht op zijn vrouw Parvati. Indrukwekkend, theatraal en lichtjes buitensporig, maar het publiek ging uit zijn dak. Intussen was het weer 19u gepasseerd, maar een overnachting in deze ashram was niet gepland. Gelukkig zag niemand het zitten om weer vier uur onderweg te zijn met de bus, dus riepen we er een taxi bij. Slechts twee uur onderweg. En je moet weten dat Isha Yogacentrum eigenlijk maar 7 kilometer van het appartementje ligt. Alleen staat er een grote berg tussen, waar je dus 50 kilometer rond moet rijden in het Indiase verkeer…
Exact dát Indiase verkeer waar ik momenteel ook in zit/lig (enfin, iets tussen de twee), maar daarover later meer.
Eindelijk heb ik deze blog volledig kunnen lezen. Ofwel vind ik geen geschikt moment, ofwel – meestal!! – is het de WiFi die stokken in de wielen steekt. Soit, blij dat ik weer ‘mee’ ben.
Ongelooflijk wat jij allemaal beleeft. En dat in twee betekenissen, lijkt me: uniek, bijzonder en eigen-aardig, maar ook: niet te vatten, haast onmogelijk, ondenkbaar dat het bestaat…
Een heel avontuur is het zeker, jouw verblijf daar. Geniet nog volop van wat de komende dagen te bieden hebben! Knuffel!
Dat het hier een zot land is, zeg ik u! 😉