Van de stad naar het dorp

Wanneer ik dit schrijf, zit ik met mijn voeten in een kabbelend stroompje, een aftakking van de Siruvani rivier. In alle rust blik ik even terug op de voorbije dagen, die zowel letterlijk als figuurlijk weer alle kanten opgingen.

Aanrader

De privélessen met Kris zitten er nu helemaal op. Mona en ik zijn supercontent dat we deze persoonlijke sessies met Kris hebben kunnen krijgen. Ik heb over een aantal dingen wat meer zekerheid of bevestiging gekregen en Mona heeft een zeer degelijke basis achter de kiezen met in feite twee privéleraars. 😉 Die mens heeft echt zoveel tijd in ons gestoken, zowel voor asana’s als voor wat streepjes filosofie en Ayurveda. Wie ooit overweegt om een yogadocentenopleiding in India te volgen, kan ik naast mijn vorige school Rishikesh Yog Dham nu dus ook Kriis Yoga (geen schrijffout) aanraden.  

Zekerheden

Op de laatste avond zijn we met ons drie nog iets gaan eten. Kris had voor de gelegenheid een ietwat specialer restaurantje uitgezocht en het was inderdaad anders dan anders met veel verschillende paratha (soort platbrood) als specialiteit. Maar er zijn nog zekerheden in het leven: een rustig avondmaal tijdens een lange gezellige avond op restaurant is het ook nu niet geworden, dankzij een (zeer) open keuken aan onze linkerkant, een opstandige peuter die het drankje van zijn vader opeiste aan de rechterkant, een frequent open- en dichtgaande wc-deur over ons, die de geur van 5000 urinoirblokjes verspreidde, en een jong koppel met allebei hun smartphone op maximumvolume achter ons. #thisisindia

Ongepast

Zondagochtend moesten we om 9u de trein nemen richting Coimbatore (Tamil Nadu). Zowel Mona als ik hadden al eerder treinen genomen in India, dus ik wist dat het juiste platform, de gewenste coupé en de gereserveerde stoel vinden geen sinecure is. Zeker als je met twee dames véél te zwaar geladen bent en je heel je hebben en houden ernaartoe moet sleuren. Ik beweer niet dat de heren in België altijd zo hulpvaardig zijn, maar hier is het ongepast om twee hulpeloze (westerse) meisjes uit de nood te helpen. Het wordt hier namelijk in het algemeen niet geapprecieerd om andermans bagage aan te raken, want het zou al snel op diefstal lijken. Na een intensieve yogatiendaagse stonden mijn spieren gelukkig nog op scherp en heb ik het grootste deel van onze bagage uiteindelijk vanboven op het rek gekregen. Met uitzondering van hét grootste stuk: mijn koffer. Die was (zelfs al had ik hulp gekregen) veel te zwaar om op te heffen en bovendien te groot/dik.

Probleem?

Ik vond het knap vervelend dat ik mijn koffer geen plekje kon geven of toch niet binnen mijn gezichtsveld. We hebben daar een hele tijd staan draaien en rondkijken, terwijl de medepassagiers ons aankeken alsof ze geen idee hadden waar we zo’n probleem van maakten. Uiteraard… dit is India: je (grote) koffer laat je immers in het midden van het (smalle) gangpad staan. En het moet gezegd: geen van de mensen die er (met hún koffer) moesten passeren, hebben me (openlijk) uitgescholden of zelfs nog maar scheef bekeken. Ook niet de treincateraars. De wat? Jawel, in Indiase treinen lopen er zenuwslopend vaak mannen over en weer met eten of drinken. Net wanneer je dacht in te dommelen komt er weer eentje in een rotvaart langs terwijl hij zijn waren scandeert, vb. Chai, chai, chai, chai, chai … Coffee, coffee, coffee, coffee, coffee … Biryani (rijstschotel), biryani, biryani, veg biryani, anda (= ei) biryani … Zelfs met een ketel vol chai of een plateau vol biryani bleven ze onverstoord hun mantra opdreunen terwijl ze over/langs mijn koffer klauterden. Was er een probleem?

Held!

Na vier uur arriveerden we in Coimbatore. Oh ja, een gereserveerde stoel is ook in de trein een formaliteit. Je neemt gewoon eentje dat jou goed uitkomt tot de rechtmatige ‘eigenaar’ zijn stoel mogelijks komt opeisen. Maar Indiërs zijn over het algemeen geen moeilijke mensen, dus Mona en ik konen gelukkig naast elkaar blijven zitten. (Onze stoelen bevonden zich initieel niet naast elkaar.) Bij het uitstappen was ik overgelukkig om Senthil op het perron aan te treffen die ons hielp met onze bagage. Onze held! Hij arrangeerde snel een taxi, maar ook daar kon mijn grote koffer niet in de achterbak. Op het dak ermee! Vastmaken doen we niet. Dit is India, weetjewel? Was er een probleem?

Bescheiden

Weer een uur later kwamen we aan in Anaikatti, het bergdorpje propvol palmbomen waar Senthil en Suganya wonen. En dat doen ze heel bescheiden. Ik ben niet goed in schatten, maar ik denk dat ze alles bij elkaar 60m² bezetten. Ook ‘bezetten’ is een verkeerde woordkeuze, want er staat nauwelijks iets in hun appartementje. Geen tafels, geen bedden, geen kasten, zelfs geen koelkast … Één plastieken tuinstoel, één plastieken krukje en één vouwkrukje, maar eigenlijk zitten ze vooral op de grond. Hun beperkte huisraad en kleren liggen of staan op de grond of in nissen (“schappen”) in de muur. Slapen doen ze op een rieten matje dat ik herken van toen we vroeger met de familie naar het strand gingen. Ze hadden me daar al over verteld en ze wisten dat het voor mij een uitdaging ging worden. Mona (met roots in Mumbai) heeft in haar kinderjaren ook de nachten op de grond doorgebracht, dus ze dacht het nog wel te kunnen. Toch hadden ze voor ons allebei alle lakens en dekens bij elkaar gezocht om een ietwat zachtere ondergrond te creëren. Ik heb er ook nog een yogamat onder gelegd, maar helaas… (Hugo, ik bel je nog!)

Indiaas gat

Ook op de wc was ik voorbereid. Het is te zeggen: ik wist dat het geen westerse pot zou zijn om op te zitten, maar een Indiaas gat om over te hangen zonder wc-papier. (In een badkamer met ramen, maar zonder glas.) En hoewel ik hier in India al een en ander heb moeten ‘loslaten’, kunnen we (zonder in keiharde details te treden) stellen dat het op dit vlak na vier dagen nog altijd niet gelukt is. Ja, ja, ik weet dat de squathouding een gezonde manier is om je gevoeg te doen en (voor de yogi’s) dat het ‘gewoon’ malasana is, maar toch… En na een paar nachten slecht slapen, rugpijn, constipatie, met vier mensen op een beperkte ruimte zitten, waar elk bezoek aan de “badkamer” annex wc een onderneming is, waarbij je vooraf moet plannen wat je zal meenemen en moet zien dat je het ergens ‘veilig’ legt of hangt, want anders is het kletsnat … beginnen zeven weken India precies een beetje door te wegen.

Heimwee

Dan wil je een zalig lang bad kunnen nemen waarvan het warm water gewoon uit de kraan komt in plaats van dat je eerst geduldig moet wachten tot de elektrische verwarmingsstaaf de emmer water heeft opgewarmd, waarmee je dan verstandig moet omgaan tijdens je bucket bath, want je wil niet met een ingezeepte kop tot de constatatie komen dat je emmer bijna leeg is. En dan wil je gewoon ontspannen op de verwarmde (knipoogje naar de insiders) wc-bril gaan zitten en eventueel Instagram checken moest je toch even zitten wachten. Dan wil je rechtstreeks in je zachte, warme bedje kunnen kruipen, zonder eerst matten en dekens op de grond te leggen en ’s nachts wakker te worden van de kou. Want de temperaturen zijn hier een stukje lager dan in Kochi: overdag nog steeds een enthousiaste 26 graden met heerlijk bergbriesje en ’s avonds kan het afkoelen tot 15 graden. En als je vooral óp alle dekens ligt, is er nog weinig over om je mee toe te dekken. (En nee, geen verwarming of dubbel glas.) Ach, vijf jaar geleden nam heimwee exact dezelfde vormen aan en de conclusie blijft dezelfde: ik ben een verwend westers meisje.

Maar ik heb geluk: ik ben te gast bij de liefste mensen van de wereld, die er alles aan willen doen om me op mijn gemak te stellen. Ze maken drie keer per dag chai voor mij, bricoleren een constructie  om mijn wc-rol aan te hangen en koken pasta, omdat ze weten dat het mijn lievelingseten (verslaving) is. Ik heb dus geen enkele reden om te klagen.

8 gedachten over “Van de stad naar het dorp”

  1. Woooow leuk je verhaal telezen, idd… die Wc´s..mij ni bellen 🙈🙈🙈
    Geniet er nog van en hopelijk tot gauw lieve buurvrouw 😘

  2. Tja, gewoontes, hé! Wij zijn hier idd erg verwend, op heel veel gebieden. Alleen al door dit verslagje te lezen, besef ik dat, laat staan als je het meemaakt, beleeft, ondervindt, ervaart… Zoals je het beschrijft klinkt het ietwat komisch, soms hilarisch zelfs, maar de ondertoon én een aantal pittige details spreken boekdelen. Blij dat je duidelijk bij héél lieve mensen bent terechtgekomen. Bedank je ze in mijn plaats even omdat ze zo goed zorgen voor mijn dochter 😘? Blijf je daar tot begin februari?? Of heb je nog andere plannen? Ik hoor/lees het graag hé! Zoen van ma!

    1. Het neerschrijven helpt me altijd om het wat luchtiger te blijven zien. Therapeutisch schrijven, heet dat! 😃
      S & S zouden wel willen dat ik hier nog vier weken blijf, maar dat gaan we niet doen. Ik heb nog minstens twee andere locaties waar ik mensen wil gaan bezoeken. Wordt vervolgd!

  3. Als het kon, kwam ik je hoogstpersoonlijk ginder halen om je hier in een warm bad te stoppen. Maar dat is wat de heimwee wil, niet wat jij wil. Dus laat ik het idee maar varen… want de warmte van S & S zal veel goed maken. Geniet nog van hun gezelschap en hun gastvrijheid en alvast een veilige volgende trip gewenst.
    Kus van zus. X

    1. Tuurlijk weet ik dat mijn grote zus altijd voor mij zou zorgen. 😘 Maar … this too shall pass. 😉 Dus ik geniet ervan zo lang het duurt, inclusief de ongemakken. ‘Ik ben niet van suiker’, zou mijn zus zeggen. 😉
      x, G.

  4. Oh Grete wat een cultuurshock en back to basics!
    En je heimwee voel ik helemaal mee…
    Ook al kom ik de laatste tijd niet meer naar jouw yogalessen wegens in Puurs en geen zin om met mijn veloke door donker, regen en koude te rijden “je weet wel ?” Toch mis ik jou een beetje.
    Dus hou vol, leer veel bij, voor je het weet ben je terug 🙂😉
    Dikke knuffel uit Bornem nat en winderig

    1. Haha, merci, Lieve!
      Het zijn natuurlijk momentopnames waarin de heimwee al eens de kop opsteekt. Gelukkig niet permanent, zodat ik moet volhouden en aftellen naar wanneer ik weer thuis ben. Dat zou een beetje jammer zijn van de reis. 😉
      En wie weet zie ik je op een aangename zomeravond dan nog wel eens al fietsend naar de les komen! 😉
      Groetjes!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven