Ik dacht dat een nachtbus nemen in India gecategoriseerd kon worden onder de meer gewaagde en penibele ondernemingen hier, maar dat blijkt niet zo te zijn. (Een pakketje versturen staat in die categorie met stip op nummer 1, maar daarover misschien later meer.) Mijn bed in de sleeper bus was helemaal achteraan. Dat had als voordeel dat ik een extra plekje had om eventueel mijn tassen te leggen en dat had als nadeel … dat het helemaal achteraan in de bus was. En je weet allicht waarom mensen die snel wagenziek worden best vooraan in het voertuig plaatsnemen…
Wiegenziek
Ik word normaal niet snel wagenziek en ook nu was dat niet echt het geval. Het was gewoon uitdagend om te proberen een dutje te doen tijdens de zeven uur durende busrit. Er bevinden zich slechts een triljoen verkeersdrempels in India, waarvan de helft op mijn traject. En ook nachtbussen laveren nu eenmaal graag tussen andere weggebruikers, koeien en gaten in de weg, waardoor het een wonder mag heten dat ik de ganse rit ín dat bed heb doorgebracht. Ach, het is eigenlijk alsof je zachtjes in slaap gewiegd wordt, maar dan niet zachtjes. 😉 En het is grappig te weten dat ik in die zeven uur eigenlijk maar 330 kilometer heb afgelegd, wat overeen komt met België in de breedte doorkruisen.
Niet logisch
Om 4u ’s nachts kwam ik in Tiruvannamalai aan, waar een tuktuk me warempel op de afgesproken plaats kwam oppikken en naar mijn hotel bracht. Na de ietwat primitievere levensomstandigheden van de voorbije week, had ik een degelijker hotel geboekt om even op mijn positieven te komen. Ik had slechts drie criteria: een (echt) bed, een douche waar vanzelf warm water uit kwam en een westerse wc. Optioneel: geen insecten. Toen ik aankwam heb ik de badkamer niet eens meer gecheckt op bovenstaande vereisten en heb me meteen op de springverende matras laten vallen. De volgende ochtend kon ik het westerse zittoilet afvinken, maar de douche dreigde het te laten afweten. Hoewel ik de warmwaterkraan al een tijdje had laten lopen, kwam daar nog steeds niets uit waar ik wou gaan onder staan. Maar ik was natuurlijk even vergeten dat je er in India niet vanuit mag gaan dat iets logisch verloopt. De kraan met het rode bolletje was immers niet wat ze pretendeerde te zijn. De kraan met het blauwe bolletje daarentegen gaf me alles wat ik wou: heet water. En zelfs in een hotel met drie (Indiase) sterren mag je niet verwachten dat je ramen hebt waarover je zelf kan beslissen of ze open of toe zijn. Douchen deed ik dan ook naast een open raam, of wat dacht je?
Muzikaal koppel
Ik ben naar Tiruvannamalai gekomen om twee redenen: het is een van de meer ‘spirituele’ plaatsen in India (met de aanwezigheid van de heilige berg Arunchala, de Annamalaiyar tempel, 1000 ashrams…) én ik ging hier Nathalie en Adam terugzien. Nathalie en Adam vormen een Frans koppel en hen heb ik vijf jaar geleden leren kennen in Aurovalley ashram in Raiwala. Ze zijn allebei erg muzikaal. Onder Yoga De La Voix geven ze vocal yoga (= zingen), wat ik dus in de ashram bij hen volgde. Nathalie gaf toen ook af en toe een lesje asana’s en ze heeft me destijds erg geïnspireerd. Adam en Nathalie komen zeer geregeld naar India, al was het door COVID ook alweer drie jaar geleden. ‘Tiru’ (zoals ze het noemen) is een beetje hun tweede thuis en ik ben er snel achter gekomen waarom. Er is hier een grote populatie westerse babyboomers te vinden. Sommigen komen hier jaarlijks overwinteren, anderen verblijven hier permanent. In deze gemeenschap kent iedereen iedereen.
Alles anders
Het was heel tof om Nathalie en Adam na vijf jaar terug te zien tijdens een kirtan (soort zangstonde) waarop ze me uitgenodigd hadden. Ik moet toegeven dat ik even moe(s)t wennen aan het nieuwe toneel hier. Gedurende zeven weken was ik de enige ‘witte westerse’ overal waar ik me bevond. Ik was als zeldzame exoot omringd door Indiërs, waarvan meer dan de helft nauwelijks Engels sprak/verstond. En hier is alles anders. Op de kirtan was bijvoorbeeld zeker zestig man aanwezig, onder wie twee Indiërs. Ik sprak Engels met Fransen, Duitsers, Amerikanen, Israëlieten, Venezolanen en at lunch met Colombianen, Spanjaarden, Canadezen, Australiërs en zelfs één Vlaming. (Ik heb alvast het nummer opgeslagen van een Canadese die al twintig jaar in Bali woont en daar een yogastudio met verschillende docenten van over de hele wereld heeft. Schept mogelijkheden, toch?!) Hoewel ik zo’n internationaal gezelschap immens interessant en inspirerend vind en deze scène me in feite erg aan mijn tijd in Rishikesh deed/doet denken, had ik eventjes moeite met mijn nieuwe draai te vinden. Ik kan het niet echt uitleggen, dus ik laat de tijd gewoon zijn ding doen. Alles went namelijk.
Beklimming op blote voeten
Heel plezant is het om na vijf jaar weer bij te praten met het Franse koppel, al is Adam eerder het zwijgzame type. Mijn hotel ligt op minder dan een kilometer van hun huurhuisje, dus ik loop al eens bij hen langs of ze brengen me thuis: met drie op de scooter, Indian style! Op die manier zijn we eergisteren ook in alle vroegte (7u) richting Ramana Ashram gesnord. Sri Ramana Maharshi is/was een van de meest bekende en vereerde Indiase goeroe’s van de twintigste eeuw en zijn grote ashram trekt erg veel pelgrims en bezoekers aan. Van daaruit kan je een beklimming doen op de berg Arunchala naar de grotten waar deze verlichte heilige het meeste van zijn dagen mediterend doorbracht. Dat hebben Nathalie en ik dan ook gedaan: 1,5 km over stenen en rotsjes naar Skandashram, onderweg vergezeld door andere ashrambezoekers, happige apen, bedelaars en souvenirverkopers. Traditioneel doe je deze wandeling op blote voeten, maar dat heb ik aan Nathalie overgelaten.
Koeienfestijn
Toen we weer beneden waren, sprong Nathalie bij Adam op de scooter naar hun volgende afspraak en ik wandelde wat rond in de Ramana Ashram. Het was er nog drukker dan anders, want we zaten middenin het driedaagse festival Pongal. Dit oogstfeest is het belangrijkste feest in de staat Tamil Nadu en de straten worden dan versierd met prachtige kolams (= tekeningen met poeder). Op deze dag werd Mattu Pongal gevierd, waar het rundvee in het licht wordt gezet. Ik wist niet goed waarheen, dus ging ik mijn neus wat achterna. Misschien moet ik toch mijn neus eens laten checken, want voor ik het goed en wel besefte stond ik middenin een koeienstal. Ik had het eerst niet meteen door, want de stal was namelijk leeg. Waarom dat was, werd duidelijk wanneer ik er langs de andere kant weer uit liep: alle koebeesten stonden buiten, mooi opgedirkt met bloemenkransen en geverfde hoorns voor Mattu Pongal. En ik – iedereen trouwens – stond er gewoon tussen, allicht even dwaas te kijken als de beesten zelf. Waar ik misschien nog het meest verbaasd over was, was dat ik de enige leek die het ietwat speciaal vond om omringd te zijn door koeien, dieren die ervoor bekend staan niet meteen het kleinste kamertje op te zoeken wanneer ze (jawel, al staand, zíj wel) hun gevoeg doen… Oh ja, en zei ik al dat je in de ashram je schoenen moet uitdoen…?
Trappelen
Het was op exact die plek dat ik twee gezichten herkende: Sandeep uit Mumbai en Zaida uit Bogota (Colombia) – respectievelijk yoga-vedanta coach en holistic coach & conscious dancer – had ik ontmoet op de sleeper bus vanuit Coimbatore en toevallig liep ik hen hier weer tegen het spirituele lijf. We zijn samen verder door de ashram geslenterd om daarna te gaan lunchen. Dat het hier zo’n warm weer is (nog steeds een vrolijke 30 °C) , heeft talloze voor- en nadelen. Bijvoorbeeld: als je eerst in koeienpis (en -… ?) staan trappelen hebt, is het voordeel dat je slechts vijf minuutjes moet wachten voor je voeten droog zijn en je er dus niets meer van merkt. Het nadeel is … dat je er dus niets meer van merkt en bijna zou vergeten dat je die dag in koeienpis hebt staan trappelen.
Tandpastaglimlach
Gelukkig is er nog altijd mijn neurose, die onder geen beding kan tolereren dat er nog langer met die voeten en slippers kan rondgelopen worden. Terug in mijn hotel kregen de voeten een grondige schrobbing, maar ik wist even niet hoe ik die slippers (met van die irritante ribbeltjes) moest aanpakken. Gelukkig staat na 1,5 maand in India mijn knop ‘creatief denken’ permanent aan. Voor de allereerste keer in mijn leven heb ik de tandenborstel en -pasta gebruikt die hotels vaak in de badkamer leggen, samen met een zeepje, shampoo, douchemuts… Ik heb er een prachtige ‘voor- en-na’ van gemaakt die zo in het reclameblok kan, inclusief mijn stralende tandpastaglimlach! 😉
Malafide school
Minder reclame heb ik dan weer gemaakt voor de yogaschool waar ik vorige maand de 300 uur yogadocentenopleiding volgde. Ik heb eindelijk een review geschreven over Santhi Yoga International. Enfin, dat schrijven zelf kostte me geen moeite, dat stroomde uit mijn pen. En dat was dan meteen ook mijn aloude probleem: de review was te lang voor op Google Reviews! #storyofmylife Mijn betoog was bijna dubbel zo lang als het toegestane aantal tekens, dus het meeste tijd heb ik (samen met Senthil) gestoken in het inkorten ervan tot op de kop 4096 tekens. Toen ik op ‘publiceren’ drukte, kreeg ik echter een foutmelding: dat er zich een probleem had voorgedaan en dat ik later opnieuw moest proberen. Dat heb ik gedaan, maar het baatte niet. Ik heb het op talloze manieren geprobeerd met telkens hetzelfde resultaat. Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat je minstens twee sterren aan deze malafide school moet geven voor de review gepubliceerd wordt. Het is dus duidelijk waarom ze zo’n hoge score heeft… De volgende dag hadden ze er al op gereageerd (zever… gezever) én er stond prompt een vijfsterrenscore als laatste review. Die bleek van een van de “leraars” te zijn. Triestig…
Enfin, het ligt achter mij nu en ik laat het los!
Dank alweer om ons mee te laten genieten van je kleurrijke (letterlijk en figuurlijk 😀) belevenissen! Ze verdrijven een beetje de sombere grijsheid deze zondag ! 🤗🥰
Blij dat ik de Indiase zon daar wat heb kunnen laten schijnen! 🥰 Ik probeer ze ook mee te brengen naar huis, want het verschil gaat nogal groot zijn, vrees ik. 😉
Mooie foto’s en grappige commentaren. Zalig om te lezen! Qua temperatuur kan ik concurreren, maar voor de rest zijn er maar enkele overeenkomsten. Wat zullen we veel bij te praten hebben… over een dikke maand 🤔! Zoen!
Haha, maar jij reist niet met een sleeper bus, zeker? 😃
Geniet van jouw trip! Wordt allicht even onvergetelijk als de mijne.
x, G.