(Pondi)cherry on the cake

Ondertussen is er geen houden meer aan: ik word dagelijks vergeleken met Diana. Ik probeer elke keer verrast en gevleid te reageren, want ik vind het nogal pretentieus om te zeggen dat ik dat wel vaker hoor en bovendien blijf ik me gevleid voelen. Dus ik sla mijn ogen neer, zeg dankjewel en glimlach erkentelijk. (Geleerd van Diana. 😉 ) De beste variatie op het thema was trouwens dat ik meer op de Diana lijk dan de actrice die de rol vertolkt in The Crown! Schitterend, toch…? 😃

Royale twijfels

Intussen is deze prinses uit Tiruvanammalai vertrokken. Dat klinkt nu als een evidentie, maar daar zijn royale beraadslagingen over gebeurd. Ik had vooraf niets concreet gepland over hoe deel twee (na de yogadocentenopleiding) van mijn reis zou verlopen. Mogelijkheden zat: een vriend in Bangalore bezoeken, vrienden in Tiru terugzien, misschien naar Pondicherry, misschien naar Chennai, misschien naar Goa … Alles kon, niets moest, ik ging het op het moment wel zien. Dat maakt dat je veel vrijheid hebt om je reis flexibel te laten verlopen. Maar dat maakt ook dat je op een bepaald moment wel knopen moet doorhakken, zelfs al weet je het niet goed. Ik heb echt lang getwijfeld of ik langer in Tiruvannamalai zou blijven en van daaruit naar Balgalore zou gaan, of tussendoor Pondicherry zou meepikken. Verschillende dingen maakten dat ik graag in Tiru bleef, maar Pondi riep me ergens wel.

Vragenuurtje

Ik heb nog even overwogen om mijn dilemma voor te leggen tijdens een van de satsangs die ik heb bijgewoond. Een satsang is een soort samenkomst, waarbij iedereen aan de goeroe vragen kan stellen over zaken waarmee hij zit. Vanuit de (yoga)filosofie worden dan antwoorden gegeven, die je dan probeert toe te passen in je dagelijks leven. Ik vind satsangs over het algemeen plezant! Vijf jaar geleden in de ashram miste ik bijna geen enkele van de dagelijkse vragenuurtjes. Soms kreeg ik een antwoord dat me wel wat klaarheid kon geven in de vraagstukken waarmee ik worstelde. Soms kon het antwoord op iemand anders z’n vraag me inspireren. En soms waren zowel de vraag als het antwoord zo abstract dat ik geen idee had waar iedereen het in hemelsnaam over had. Nog steeds beginnen mijn oren te fluiten als iemand iets meer wil weten over pakweg ’the supreme world’, ’the spiritual ego’ of ‘our high frequencies’.  En als ik dan een zeer concrete en praktische vraag stel, komt er vaak een kort antwoord, waarover ik eigenlijk prompt nog zeven bijvragen zou willen stellen. 😃 Enfin, de journalist in mij werd en wordt dus vaak behoorlijk uitgedaagd. Een goed advies over mijn dilemma ging ik in deze satsangs dus sowieso niet krijgen, waardoor ik uiteindelijk dan toch zelf beslist heb om nog even langs Pondicherry te gaan. Daar waren drie redenen voor: Sri Aurobindo’s ashram, Auroville en het strand/de zee!

Integrale yoga

Sri Aurobindo is een van de spirituele leraars (goeroes, zo je wil) waaraan India rijk is. Samen met zijn spirituele compagnon Mirra Alfassa (beter bekend als ‘The Mother’) predikt hij integrale yoga. Kort door de bocht doelt deze yoga niet op persoonlijke verlossing of de zogenaamde ‘verlichting’. Integrale yoga legt zich via verschillende oude yogatradities toe op het veranderen van de wereld en het zogeheten ‘collectieve ego’. Volgens Sri Aurobindo is heel het leven yoga, iets waar ik me helemaal bij aansluit. Yoga is geïntegreerd in het gewone leven en het is dus niet nodig om een geïsoleerd en ascetisch leven te leiden in de Himalaya’s om het te praktiseren en dus de menselijke eenheid (=yoga) tot stand te brengen. In ieder geval: aan deze twee mensen is ook Aurovalley Ashram in Raiwala gewijd, waar ik vijf jaar geleden verbleef. Ik was dus wel benieuwd naar de plek waar het duo leefde, werkte en stierf. Omdat ik zo laat beslist had om naar Pondi te komen, had ik niet bijster veel keuze meer in leuke verblijfplaatsen, dus ik nam genoegen met een zeer eenvoudig hotelletje in het kloppende hart van de stad: de markt. De hotelingang was nauwelijks te ontwarren tussen alle winkels die hun koopwaar overal uitgestald en gehangen hadden en stalletjes met overdadige verlichting. Ik probeer het positief te zien en te zeggen dat ik van heel wat couleur locale kon genieten, iets wat onze noorderburen onverbloemd ‘een teringherrie’ zouden noemen. (foto ©Auroville)

Privéchauffeur

Omdat ik in die wirwar van straatjes nooit zelf mijn weg zou kunnen vinden en daar vooral niet langer dan nodig wou door wandelen, én omdat mijn drie activiteiten zich een beetje verderaf bevonden, besloot ik het op een akkoordje te gooien met een tuktukchauffeur. Ik zou hém altijd bellen wanneer ik iemand nodig had en hij zou me een eerlijke prijs geven voor alle ritten. Zo hoefde ik niet altijd een tuktuk te zoeken en met elke chauffeur de onderhandelingsstrijd aan te gaan. De 21-jarige Salomon werd tijdens deze twee dagen in Pondi mijn betrouwbare privéchauffeur. Toch een beetje Diana dus! 😀 Salomon was altijd stipt op tijd, flexibel om mijn wensen in te willigen én intussen bekend met de westerse inslag daarvan. Want Pondicherry is een voormalige Franse kolonie en kent een grote Franse gemeenschap. Het is daar dat ik voor het eerst écht restaurants en bars herkende zoals thuis: met vb. sfeerverlichting, kaarsjes en achtergrondmuziek die ook effectief op de achtergrond bleef. Toen ik aan Salomon vroeg of we eerst langs een bakkerij konden passeren voor een take-away croissant en chai vooraleer we naar de ashram trokken, wist hij exact waar hij me heen moest brengen. In ‘Baker Street’ vind je croissants met en zonder vulling, pains au chocolats, escargots de raisins, palmiers, éclairs, mille feuilles, tartelettes, petit fours, macarons … Niet dat ik zo gek ben van al die zoetigheid, maar het zag er wel mooi, verzorgd en herkenbaar uit. Helemaal niet het India waar ik tot nu toe gezeten had!

(Meestal) in bikini

Ik ben samen met Sandeep en Zaida naar Pondicherry gekomen. Een Indiër bij je hebben wanneer je reist is zo’n gerief! Ik kan Sandeep niet genoeg bedanken voor alles waarmee hij me geholpen heeft. Hun gastenverblijf was best ver van het mijne, dus we spraken af om elkaar op het strand weer te ontmoeten. Pondicherry heeft enkele fijne stranden, maar mij interesseerde vooral de oceaan. Wat had ik ernaar uitgekeken om nog eens in dat water te duiken! En ditmaal kon dat – gezien de westerse sfeer in deze deelstaat – in de gepaste kledij daarvoor: mijn bikini! Wat hebben we veel plezier gehad met ons drie. Net als vorige keer in Cherai beach in Kochi waren de golven hier zeer stevig. Ik heb geprobeerd om me iets dieper in het water te begeven, maar ik werd telkens met veel kracht weer het strand op geduwd. Daarbij moest ik dan telkens checken of die desbetreffende bikini nog wel op z’n plaats zat, wat meestal niet het geval was. Ze mogen hier dan iets meer westers denken, er zijn natuurlijk grenzen.

Betere wereld

Absoluut geen grenzen zijn er aan mijn bewondering voor Auroville, mijn derde to do op mijn lijstje. Auroville is een experimentele gemeente, in 1968 opgericht door opnieuw Mirra Alfassa/The Mother en gewijd aan de visie van Sri Aurobindo. De bedoeling is om mensen van goede wil en met spirituele aspiraties samen te brengen om er een betere wereld uit te bouwen. Of om het met de eigen woorden van The Mother te zeggen: “Auroville wil een universele stad zijn waar mannen en vrouwen van alle landen in vrede en progressieve harmonie kunnen leven, boven alle geloofsovertuigingen, alle politiek en alle nationaliteiten. Het doel van Auroville is het realiseren van menselijke eenheid.” Sommigen noemen het een sekte. Ik vind het een schoon idee. Momenteel wonen er 3300 mensen van 60 verschillende nationaliteiten in Auroville. Volgens Wikipedia nog geen Belgen. Iets om over na te denken… 😉

Geen sciencefiction

In het midden van deze stad staat de Matrimandir, een goudkleurige ronde tempel, die omringd wordt door twaalf tuinen. Om in die tempel en tuinen te kunnen, moet je in feite drie tot tien dagen vooraf een reservatie doen. Tja, als je last minute iets beslist, kan je die termijn natuurlijk niet respecteren. En Grete zou Grete niet zijn als ze het er niet op zou wagen om nauwelijks 24 uur vooraf toch nog een reservatieaanvraag in te dienen. 😊 En soms – héél soms – kan het in India ook gewoon makkelijk gaan, want ik kreeg effectief toegang! Net als in Sadhguru’s Isha moest ik ook in Matremandir mijn tas in bewaring geven, dus foto’s zijn er (bijna) niet van wat mij zo omver geblazen heeft. En eigenlijk … moet/mag/kan ik er ook niet zoveel over vertellen. Ten eerste omdat ik nooit de futuristische stijl en bijna verdachte precisie ga kunnen omschrijven, waarmee de Matrimandir en haar tuinen ontworpen zijn, zonder dat je er een griezelig sciencefiction idee van krijgt. Wie mij kent, weet dat ik absoluut niet van sciencefiction hou. Dit was dus anders, maar ik kan zelf niet zeggen wat het nu precies was dat mij zo raakte.

Steriele stilte

Daarnaast wil men deze Matrimandir zo veel mogelijk houden voor mensen die de bedoeling en intentie ervan begrijpen en naleven, wat ik eigenlijk wel helemaal begrijp. Als je niet een beetje spirituele aspiraties hebt, is het misschien niet nodig om hier te komen. Al is deze plek intussen natuurlijk zo bekend geworden dat het heel wat toeristen lokt en ook hén begrijp ik. Want dit is écht iets heel bijzonder. Ik doe een poging:

De tuinen en tempels zijn prachtig en bijna steriel te noemen. (Mijn neurose haalde haar hartje op!) Over echt álles is nagedacht: architectuur, kleuren, vormen, namen, de aan- of afwezigheid van waterpartijen of bepaalde planten … Alles heeft een reden en niets werd aan het toeval overgelaten. En aan de andere kant vind je hier geen enkele religieuze inmenging: geen rituelen, symbolen, beelden, muziek … Integendeel: hier heerst absolute stilte! Met als kers op de taart ‘the inner chamber’ aan het eind van een spiraalvormige helling. Dit is een meditatiehal volledig in gepolijst wit marmer, waar je verzocht wordt om (witte…) sokken aan te doen en geen énkel geluid te maken. In het midden van de ruimte staat een kristallen bol, waarop vanuit het koepeldak een zonnestraal naar beneden geprojecteerd wordt. Ook dat is heel ingenieus uitgewerkt met een computerprogramma, een spiegel, lens, fotosensor … Het interesseert me eigenlijk maar matig hoe, maar ik werd betoverd. Ik vond het zo jammer dat we er maar 15 minuutjes mochten blijven zitten en ook de tijd in de omliggende kamers en tuinen was (te) beperkt, waardoor ik me voorgenomen heb: hier kom ik nog eens terug om wat langer te blijven. Op het uitkijkpunt kon je dan weer zolang vertoeven als je wou, dus een miljoen selfies later stapte ik meer dan voldaan weer bij Salomon in de tuktuk, die er slechts 3,5 uur op mij was blijven wachten.

Sterallures? Ik? 😉

4 gedachten over “(Pondi)cherry on the cake”

  1. Grete, nagenietend van dit (voorlopig hopen we) laatste kleurrijk verslag, bekruipt me steeds meer de mening dat India jou op zijn minst ambassadrice van hun land en cultuur moet maken. En misschien daaraan jaarlijks een vliegticketje heen en terug koppelen 😉.
    Nog niet overwogen om je belevenissen en yogakennis in een boek te gieten ? Gegarandeerd een succes want laagdrempelige, bevattelijke en ontspannende introductie in deze toch wel intrigerende filosofische beschouwing en de bakermat ervan. Ik reserveer alvast een exemplaar 😀!

    1. Haha, I like your thinking, Martine! 😀 Of toch dat van dat vliegticketje. Heen is al genoeg. 😉
      Goh, ja, en dat boek… Hoe meer ik te weten kom over yoga, hoe meer ik besef dat ik niets weet.
      Maar ik denk erover na, goed? 😉
      Groetjes!

  2. Ook al lees ik jouw avonturen met veel plezier, een grote glimlach en vaak een luidere “gibber”, ik ben zooooo blij dat ik straks jouw verhalen weer live kan horen! Ik wacht ongeduldig op meer van deze kleurrijke vertelsels!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven