Na 4,5 jaar is het eindelijk zover: ik ga terug naar India.
Van oktober 2017 tot januari 2018 verbleef ik er in Aurovalley Ashram (ashram = leefgemeenschap, ontmoetingsplaats, bezinningsplek) in Raiwala om vooral ‘de innerlijke reis’ te maken. Ah, nee, dat is juist: ‘soul searchen’ heet dat tegenwoordig en dat klinkt toch een stuk hipper. 😉 Het was een heel boeiende en leerrijke periode, waarin ik kennis maakte met yoga in de ruime zin van het woord en dan vooral met de filosofie. Er werd me aangeraden om een docentenopleiding te volgen. Zelfs al had ik geen ambitie om yogalessen te gaan geven, zo’n yogabad was sowieso interessant. Dus dat deed ik: in februari 2018 reisde ik naar Rishikesh om een maand een yogadocentenopleiding te volgen (Rishikesh Yog Dham) en ik breide er nog eens twee maanden aan, pendelend tussen de ashram en de yogaschool. Het was daar en dan dat ik besliste dat ik wél yogalessen wou gaan geven. Ik vond de materie zo interessant dat ik ‘het woord’ verder wou verspreiden.
Redenen, excuses en worstcasescneario’s
Sindsdien zeg ik tegen iedereen die het (niet) wil horen, dat ik ooit terug wil/ga naar India voor mijn volgende yogadocentenopleiding. En al die tijd was er altijd wel een reden waarom het niet kon, aka weerstand:
- ik was net op een nieuwe job begonnen
- na een twijfelende start waren mijn yogalessen net goed aan het lopen
- door corona mocht er niet gereisd worden
- ik was net weer naar een nieuwe yogastudio verhuisd, dus ik moest de yogi’s toch terug wat stabiliteit en continuïteit geven
Excuses om iets niet te doen heb je altijd genoeg, niet waar? Tot ik me onlangs de vragen stelde: Waar wacht je eigenlijk op? Hoe lang ga je nog wachten? Tot er (weer) iets gebeurt waardoor je echt niet weg kan? Wie weet komt die prins op zijn wit paard binnenkort voorbij galopperen en vind je dat ook weer geen goed moment om voor maanden weg te gaan. Of misschien verlies je je job, waardoor je het je (nog minder) kan permitteren. Of wordt iemand uit de naast omgeving hulpbehoevend en kan je het niet maken. Of overkomt jou zelf iets, waardoor het fysiek niet meer mogelijk is. Worstcasescenario’s verzinnen kunnen we als de besten, hè. 😉
De daad bij het woord
Maar na 4,5 jaar ben ik dus gestopt met wachten en voeg ik eindelijk de daad bij het woord. De vorige twee keer zat ik in het noorden (ik kon de Himalaya zien vanuit mijn slaapkamer), morgen vertrek ik naar het zuiden: Kochi (Kerala). Ik ben superbenieuwd en -enthousiast. De moeilijkste horde was om mijn familie in te lichten, die er voor de derde keer niet voor stond te springen (kwestie van een understatement te gebruiken). En alle voorbereidingen voor tijdens en na mijn afwezigheid, waren ook even pittig. Zo is bijvoorbeeld mijn jongste metekindje jarig in januari en dan ben ik nog niet terug. Het schuldgevoel daarover pikt nog. Ik wou haar verjaardagsdag (een dagje uit met ons twee) dus helemaal geregeld hebben voor het eerste weekend dat ik weer terug ben. Best vreemd om met je hoofd in februari te zitten, terwijl we november nog niet uit zijn… Helemaal niet mindful! 😊
Schuldgevoel parkeren
Iets wat me de voorbije jaren ook weerhield van een tijd weg te gaan, waren de yogi’s: de vier (tot zeven) groepen mensen aan wie ik wekelijks les geef. Begrijp me niet verkeerd: ik heb de liefste yogi’s van de wereld en ze supporteren altijd voor mij. Maar ik had het gevoel dat ik hen in de steek zou laten als ik lang weg zou zijn. Een onnozele kronkel van het ego natuurlijk, maar ik kon niet ontkennen dat ik me ook daar schuldig over voelde. Het beste wat je met een schuldgevoel kan doen, is parkeren en zelf verder je pad bewandelen. En vooral: een oplossing zoeken. Ik ben dan ook erg blij dat (bijna) alle groepen worden opgevangen door waardige vervangsters. Dikke merci aan Sarah en Annemie. Ze zijn misschien een tikkeltje nerveus, maar ze mogen gerust zijn: aangezien ze gaan lesgeven aan de liefste yogi’s van de wereld, gaan ze heel goed onthaald worden. Het opvangen gaat dus in de twee richtingen gebeuren. En ik ga met een gerust hart vertrekken met als doel me fysiek uit te dagen, mentaal open te stellen en emotioneel te groeien. Kortom mezelf te verrijken en de yogi’s er uiteindelijk van te laten meegenieten.
(En afhankelijk van de tijd en de internetverbinding ga ik proberen deze blog weer wat nieuw leven in te blazen.)