Ik ben verhuisd.
Enfin, ‘verkamerd’.
Toen ik toekwam, zaten de novemberstudenten nog in de kamers waar de nieuwe ‘batch’ zou logeren, dus ik had een tijdelijk optrekje gekregen, waar ik eventueel ook kon blijven als ik wou. Dat wou ik niet. Ik had er geen wifi! Haha, niet waar. Enfin, wel waar, maar dat is niet de voornaamste reden. Ik vond er mijn draai niet en had wel zin om bij de anderen terecht te komen. Dus ik ben verkamerd naar nummer 7, de ‘centrale’ kamer op de eerste verdieping. Vlak voor mijn deur maakt de hal een verbreding, waardoor er een soort groter balkon is, waar iedereen kan samenzitten. Mja, de diva in mij vindt dat een perfect plekje. 😉
Girl on a mission
Deze kamer heb ik helemaal de mijne kunnen maken. Ik ben nogal efficiënt, dus ik begon met alle meubels te verplaatsen, zodat ik me goed kon organiseren. Ik heb nu een kleerkastje en op het balkonnetje achteraan vond ik zelfs een kledingrek! #luxe Daardoor kan ik nu ‘de stoel’ gewoon gebruiken om op te zitten in plaats van als kledingberg. Het tweede bed is nu een multifunctioneel bureau en op het tafeltje staan alle badkamerspullen. Want in deze badkamer is er niets, dus ook geen vensterbankje met of zonder dode dingen. De kranen lekken hier (bijna) niet en het wastafeltje is proper(der). Toch ben ik nadien weer gaan shoppen naar de markt met op mijn boodschappenlijstje onder andere vodjes, dweilen, schuursponsje, azijn, allesreiniger, een emmer (13 liter) … Girl on a mission! Er stond al een emmer in mijn badkamer, hoor, maar om mijn ochtendritueel beter te organiseren, wou ik nog een tweede. Ik bespaar je de uitleg, maar net zoals ik tegen voedselverspilling ben (knipoogje naar Marjo & co), probeer ik ook het water niet rechtstreeks door de afvoer te gieten. Wat in de emmers terecht komt, kan ik hergebruiken, al is het maar om het toilet door te spoelen. Daar liep ik dan over de markt: zo fier als een gieter met een emmer onder de arm. 😉 Nog een chai en twee barfi’s on the go en ik was weer content!
You win some, you loose some
Het is jammer dat Gerrit niet mee is verhuisd, want ik ben al vergeven van de (muggen?)beten, maar extra winst in deze nieuwe kamer, is dat de fan hier wel werkt zoals ik had gedacht. In mijn vorige kamer had ik ruzie met de ventilator aan het plafond. Op stand 1 – wat de zachtste stand zou moeten zijn – ging hij nog steeds zo hevig tekeer, dat ik hem ’s nachts onmogelijk kon laten aan staan. Pas toen ik er vertrok, ontdekte ik dat stand 3 het zachtst was en dan 2 en dan 1 … En 4 was af, al gebruikte ik altijd een andere schakelaar om hem aan en uit te zetten, want het draaistaafje had (uiteraard) geen dopje/handgreep meer, waardoor eraan draaien geen sinecure was, wegens geen grip. Nu heb ik een handige draaiknop, die op stand 1 de ventilator zachtjes doet draaien en vriendelijk doet zoemen. Op 5 wordt hij wild en op 0 staat hij af. In België noemen we dat logica, in India is dat geluk. 🍀
Piscies zoals thuis
Mijn geluk is ook dat ik lieve familie en vrienden heb, die me kleine afscheidscadeautjes en -kaartjes gaven vlak voor mijn vertrek. Die heb ik meegenomen en nu een mooi plekje op de kast gegeven. Ook mijn Boeddhistische scheurkalender hangt omhoog, want die wijsheden wou ik deze maand niet missen. Ten slotte heb ik mijn kussensloop gewassen en de geur van eigen wasmiddel gaf me nog iets meer thuisgevoel. In mijn nieuwe kamer rook het bovendien sowieso al helemaal anders dan in de vorige. Beter, was mijn eerste indruk, al klinkt dat nu een beetje vies, nu ik weet waar de geur vandaan kwam. Ik vond namelijk drie urinoirblokjes (!) in de wastafel en nog twee (in ver gevorderde staat van ontbinding) in de douche. Ik apprecieerde het gebaar van de kuisploeg, maar ik heb er toch vier weg gegooid. Less is more, niet waar? 😉
Wennen aan tijd en teenslippers
Ik weet dat ik een potje kan zeuren over (het gebrek aan) de netheid hier, maar ik besef ook dat het eigenlijk nog goed meevalt en dat het allemaal nog véél erger kan. (Een mens leert hier toch snel relativeren, hè.) Het is gewoon weer even wennen en ik ben al lang blij dat ik wat creatieve oplossingen kan vinden om het voor mezelf doenbaar te maken. En als ik iets nodig heb, zullen mijn gastheer en -vrouwen zeker proberen om me (binnen de twee Indiase minuten 😉) te helpen. Tijd is hier relatief, hè. Ik dacht dat we vandaag met de opleiding gingen starten, maar we hebben pas morgen oriëntatiedag. Nog niet iedereen is toegekomen. Ik vind een extra acclimatisatiedag helemaal prima, want mijn vorige nacht was gelijkaardig aan de eerste.
Mijn lijf en hoofd moeten zich blijkbaar nog wat aanpassen aan de nieuwe geuren en kleuren, smaken en afspraken, uren en temperaturen. Die laatste zijn … best aangenaam of toch naar Gretes normen. 😊 Zo’n 30 graden, al brandt de zon niet wegens verstopt achter de wolken. Ik loop van ’s morgens tot ’s avonds in een short, topje en teenslippers. Aan dat schoeisel – of toch aan mijn gloednieuwe exemplaren – moeten mijn voeten blijkbaar ook nog wennen, want ik zit al met schaafwondjes! Op de markt dan ook extra pleisters moeten kopen, want ik zat al door mijn voorraad heen! En ik loop liever geen risico op ontstekingen hier. Het leven is dus niet altijd beter op teenslippers. 😉
Ik hoop binnenkort meer te kunnen vertellen over mijn medestudenten en de opleiding. Diegenen die nu al gearriveerd zijn, zijn Indiërs, dus voorlopig ben ik de enige buitenlander. Ssssssspannend!