Ik moet iets bekennen: ik ben geen verlichte ziel.
Dat wou ik even rechtzetten. Onlangs postte ik namelijk op Facebook een foto van mezelf met volgende tekst erbij:
“Ik ben zo blij, want sinds een jaar is alles in mijn leven veranderd, terwijl alles nog hetzelfde is.
Ik woon nog altijd in hetzelfde dorp, in dezelfde straat, in hetzelfde huis dat ik deel met dezelfde huisgenoot. Ik doe nog altijd dezelfde hobby’s, interesseer me voor dezelfde thema’s en zie dezelfde mensen graag. Ik kleed me hetzelfde, draag hetzelfde kapsel en luister naar dezelfde muziek. Mijn job is wel het meeste veranderd, maar nog steeds doe ik voor een derde hetzelfde als voordien.
En toch… is voor mij alles anders. Niet zozeer de dingen zelf, maar door de manier waarop ik ernaar kijk. Het is de yogafilosofie die voor mij alles veranderd heeft.
Die heeft me uitgenodigd om zaken vanop een afstand te bekijken, iets wat zoveel meer ruimte geeft. Ze heeft me aangeraden om me niet te identificeren met het materiële en emotionele, iets wat zoveel meer balans geeft. De filosofie heeft me getoond wat zelfdiscipline en -controle is, iets wat zoveel meer kracht geeft. Yoga heeft me geleerd om mijn lichaam, mijn hart en mijn hoofd te zuiveren, iets wat zoveel meer energie geeft.
Kortom, het heeft me doen inzien dat ikzelf, mijn omgeving, de wereld en het leven mooi is. En dát is de grootste verandering, terwijl alles nog hetzelfde is.”
“Ik ben zo blij, want sinds een jaar is alles in mijn leven veranderd, terwijl alles nog hetzelfde is.Verheven
Daarop kreeg ik zowel online als offline veel mooie, toffe en lieve reacties. Zo lief, dat me hier en daar bijna een status van verlichte geest werd aangemeten: alsof ik me boven alles verheven heb. Alsof geen enkele interne of externe prikkel me nog kan beroeren. Alsof ik totaal geen onrust, angst of verdriet meer ervaar, omdat ik zoals een goeroe altijd zen ben.
Helaas… Ik ben maar een gewone sterveling met de gebruikelijke twijfels en angsten. Het leven spaart ook mij niet van pieken en dalen, waardoor ook mijn innerlijke wereld al eens uit balans raakt. Dat wou ik even duidelijk stellen. Een voorbeeld?
In de week die volgde op mijn bovenstaande post, wou het universum me blijkbaar eventjes testen. In nauwelijks zeven dagen tijd
- viel een yogaproject dat ik mee had opgezet in duigen,
- braakte een buurman zijn ergernissen over mij uit,
- deed een vriendin (onbewust) aan ongelukkige communicatie,
- kampte ik met frustraties op mijn werk.
In en uit evenwicht
Dat zijn de dingen die gebeuren en ik heb me erdoor uit evenwicht laten brengen.
Heb ik dan gelogen in die post? Nee. Wat ik schreef, was dat mijn kijk op de dingen veranderd was tegenover iets meer dan een jaar geleden. Ik heb veel geleerd en ben gegroeid, maar ik weet lang niet alles en ben niet volgroeid. (Als dat al kan.) De yogafilosofie helpt mij om te blijven leren en groeien en daardoor vind ik veel sneller dan vroeger opnieuw een evenwicht. Vroeger zouden mijn dalen veel dieper geweest zijn na voorvallen als die van vorige week en ik zou er veel langer in blijven daggeren. Want, boehoe, arme ik. ? Ik heb me met mijn vorige post dus niet willen verheffen boven anderen. Ik ben namelijk niet beter dan iemand anders. Ik ben beter dan hoe ik was. En dat is mijn enige streven.