Het ego, ‘t is (g)een cadeau

Namasté,

Ik voel de onweerstaanbare drang om iets te schrijven over het ego. Het is namelijk een van mijn favoriete onderwerpen en het was de afgelopen week nogal erg aanwezig – niet alleen dat van mij overigens. Al weet ik niet of ik het ga uitgelegd krijgen in een blogpost die – naar ik hoor – ideale toiletlectuur is. Ik wens immers niemand van jullie diarree toe. 🙂

 

Schuld en schaamte

Mijn ego speelde al op nog voor ik naar India vertrok. Ik was namelijk nog niet zolang thuis en ik vertrok alweer voor een langere periode, wat me het gevoel gaf dat ik mensen in de steek liet. Of dat was toch wat mijn ego me probeerde wijs te maken. Het ego is namelijk meester in schuldgevoel opwerpen. (Schaamte is ook zo een van zijn/haar stokpaardjes.) Ik excuseerde me dus bijna toen ik aan sommige mensen vertelde dat ik opnieuw vertrok. Belachelijk natuurlijk. Alsof hun leven er zo anders zou uitzien afhankelijk of ik wel of niet thuis ben. Of misschien wel anders, maar daarom niet slechter. Alsof hun geluk zou afhangen van mijn aan/afwezigheid… Toen mensen zeiden dat ze me zouden missen, streelde (en bevestigde) dat natuurlijk mijn ego. Het werd er niet beter op toen mensen aankondigden de komende drie maanden plots feestjes te gaan geven voor hun – toegegeven: bijzondere – (huwelijks)verjaardag en andere gelegenheden. Voor mijn ego dat zich de koningin van de feestjes waant, was dit natuurlijk een serieuze opdoffer, want ik ging héél wat missen. Mijn FOMO (fear of missing out) werd hier alleen maar groter mee.

 

IJdele kont

Zoals geweten heb ik me niet laten tegenhouden door een schuldgevoel, maar dat wil niet zeggen dat het mij niet gevolgd is tot in India. Het brult al eens luid in mijn oor (en in mijn hart) wanneer ik mailtjes of telefoontjes van het thuisfront krijg. Heel wat mensen zijn namelijk spontaan in hun pen (enfin, toetsenbord) gekropen om me nu en dan op de hoogte te houden van hun reilen en zeilen. Daar ben ik heel blij om. Het is plezant om hun levens vanop 6000 km afstand een beetje te volgen. Dankbaar ben ik ook. Want het is behoorlijk veeleisend van mij om eropuit te willen trekken én graag deel te blijven uitmaken van andermans leven. Dat mensen daar de tijd voor nemen, is geweldig. En blijkbaar vertrouwen ze al eens eerder iets toe aan pen en papier (scherm en klavier), dan het mondeling te vermelden. Het is wat veiliger om eerst de gedachten te ordenen, de juiste woorden te zoeken en ze dan het virtuele verkeer in te sturen, richting het verre oosten. 🙂 En ik heb de eer die kwetsbare woorden met veel zorg uit te pakken, te absorberen en veilig op te bergen in mijn hart. Mijn ego doet dat desbetreffende hart gloeien en in een beweging ook breken van ijdelheid. Want ik vind het natuurlijk erg moeilijk om zo ver weg te zijn, terwijl mijn dierbaren een lastige tijd doormaken. Zelfs al hebben ze alleen maar een verkoudheid die hen wat ellendig doet voelen, volgens mijn ego zou het een wereld van verschil maken als ik thuis was gebleven. Mijn ego denkt alle problemen te kunnen oplossen en ieders leed te kunnen verzachten enkel en alleen door thuis te zijn. Van ijdelheid gesproken. Ik geef mijn ego dan even wat het wil en zit een potje te janken. Tot ik haar een ferme mentale trap onder haar ijdele kont geef en de dramaqueen doe inzien dat ik op geen enkele manier verantwoordelijk ben voor een ander zijn (on)geluk en dat ik hier enkel mezelf kan gelukkig maken. Wat ik overigens ook doe.

 

Zwakke plekken

Het ego is iets waar in deze ashram stevig aan gewerkt wordt. Enfin, vooral dan om het een kopje kleiner te maken. 🙂 Nu goed, dat gebeurt eigenlijk vooral bij mensen die hier iets langer verblijven. De filosofieleraar in de yogaschool zei dat een goeie goeroe er eentje was die je ego probeert te breken. Ik kan bevestigen dat onze Swami hier (op dat vlak) een goeie goeroe is. 🙂 Hij is een meester in het doorzien van mensen, ik verdenk hem er soms van gedachten te kunnen lezen. Hij ziet meteen waar je zwakke plek (en dus je ego) zit en gaat daar ten gepaste tijden een beetje op zitten duwen. Dit keer kan ik er nog redelijk goed mee om, maar vorig jaar stond mijn ego geregeld op het punt uit haar vel te springen. Dat was dan vooral door antwoorden die Swamiji me gaf op mijn prangende levensvragen. 🙂 Nu hanteert hij een andere aanpak: hij negeert me. Niets zo erg voor het ego als het gevoel krijgen niet te bestaan, dus de eerste dagen/weken maakte me dat erg opstandig en gepikeerd. Maar ik moet zeggen dat het intussen veel beter gaat. Op momenten dat mijn ego normaal gezien ontploft zou zijn, ben ik er deze keer in geslaagd om de voorvallen bijna onmiddellijk te klasseren. Geen energie aan verspillen, zei ik dan tegen mezelf. En ik schrok er zelf van hoe makkelijk dat ging. Benieuwd hoe getraind ik hierin ga geraken. Dat oefenen kan ik natuurlijk enkel door middel van nog veel aanvallen op mijn ego, die in de eerste plaats natuurlijk pijnlijk zijn.

 

Schaduw over de Colombiaanse zon

Dat mochten ook mijn lieve vrienden Camila en Kunal ondervinden. Hoewel Swamiji haar uitgenodigd had om vooral de stilte in zichzelf op te zoeken, was Camila daar nauwelijks in geslaagd. Ze was een allemansvriend geworden, altijd vriendelijk tegen iedereen en maar lachen. Ik herkende in haar heel erg de andere Colombiaanse die ik hier vorig jaar leerde kennen en in mijn hart sloot, Beatriz (zie foto). Zelfs in haar erg gebroken Engels wou ze met iedereen een praatje maken waarin een lief woord zat. Ach, ze stralen gewoon de Colombiaanse zon uit. De dag dat Camila vertrok, wou ze Swami nog bedanken en vaarwel zeggen. Die maakte haar echter duidelijk dat ze haar tijd hier had zitten verdoen. Dat ze er niets had uitgehaald. En dat de ashram geen picknickplek is. Voor het eerst in veertien dagen zweeg Camila, maar behield gedurende de hele preek haar zachtaardige glimlach. Ik moet er nog altijd zo mee lachen als ik eraan terugdenk (te meer, omdat ze er achteraf ook zelf mee kon lachen). Maar ze moest Swami ook wel gelijk geven. Want het is natuurlijk het ego dat lief en vriendelijk wil gevonden worden door iedereen. Het is die bevestigingsdrang, die Swami de kop wou indrukken. We mogen onszelf namelijk niet afhankelijk maken van de aandacht en appreciatie van anderen. We hebben enkel de kracht in onszelf nodig.

 

Indiër met inzicht

Kunal kreeg gisterenmorgen andere commentaar en om privacyredenen ga ik daarover niet verder in detail. Ik had Swami tegen hem zien praten en verder had ik Kunal van een hele dag niet meer gezien. Ik voelde toen al nattigheid. ‘s Avonds vertelde hij dat hij boos was geworden, zijn auto had genomen en ergens een glas bier was gaan drinken, wat hem rustig maakte. (Bier is hier niet zo makkelijk te vinden, dus hij moet zijn best gedaan hebben.) Foute boel natuurlijk. Toen we erover praatten, kon hij gelukkig wel zien dat het zijn ego was dat geraakt was. Hij kon de stupiditeit van zijn gedrag wel inzien, maar hij kon er zich voorlopig niet overzetten. Zijn valiezen waren gepakt en hij stond op het punt te vertrekken. Toen we er wat langer over praatten, werd hij wel rustiger en begon hij zijn plan een beetje te herzien. Het zou laf zijn om nu puur uit gekwetstheid weg te lopen. De groei zit hem in het kijken naar die zere plek. Dat besefte hij. Hij zou er een nachtje over slapen (of zoals ze in Colombia zeggen: zijn kussen consulteren 🙂 ). Ik was er niet bij vannacht, maar dat ego moet serieus gebruld hebben. Want Kunal is vanmorgen in alle vroegte vertrokken. Wat is dat toch met mannen en hun ego…? 😉

 

Wees dankbaar

Op haar beurt is nu mijn ego in haar wiek geschoten, want Kunal had toch wel eventjes dag kunnen komen zeggen, zeker? Of een berichtje kunnen sturen? 🙂 Haha, en zo vinden we altijd wel een reden om ergens een drama van te maken en een ander daarvoor verantwoordelijk te stellen. En zo werd ook mijn ego de afgelopen dagen weer geoefend in afscheid nemen, al dan niet persoonlijk. Met Camila was dat heel hartelijk. We gaan elkaar zeker en vast terugzien, misschien zelfs nog hier in India. En ik was toch al van plan om ooit Beatriz te gaan bezoeken in Colombia, dus ik heb er nu een tweede goeie reden bij. Camila wil trouwens ook eens naar België komen. Dan wil ze naar Sint-Niklaas, omwille van de naam van de stad en het luchtballonnenfestival. Hilarisch, toch? Sint-Niklaas of all places… 😀 Het abrupte afscheid van Kunal moet ik (mijn ego) nog verwerken. Maar zoals Swamiji zegt ‘Niets is in je leven om er permanent te blijven. Wees dankbaar’. En dat is zo heel erg waar. Ik heb voorlopig nog niets kunnen verzinnen dat al altijd in mijn leven is geweest, behalve dan natuurlijk familieleden die ouder zijn dan ikzelf. Dus enkel als ik vóór hen de pijp aan Maarten zou geven, zijn ze altijd in mijn leven geweest, maar laten we dat scenario nu even niet in aanmerking nemen. Het is dus de kunst om alles en iedereen dat/die in je leven passeert te waarderen, zonder je eraan te hechten. Je weet dat het afscheid zal komen, dus je kan enkel dankbaar zijn voor de tijd die je samen hebt. Klinkt allemaal aannemelijk en waar, maar ik weet dat ik een hoopje ellende ga zijn bij gelijk welk familielid dat vóór mij de pijp aan Maarten gaat geven. Maar goed, volgens de filosofie hier geldt die dankbaarheidstheorie zowel voor mensen en dingen in je leven die je wel als niet leuk vindt. Of zoals Elizabeth Gilbert, de auteur van ‘Eat Pray Love’, zei:

If you are brave enough to leave behind everything familiar and comforting, and set on an truth-seeking journey (either externally or internally), and if you are truly willing to regard everything that happens to you on that journey as a clue, and if you accept everyone you meet along the way as a teacher, and if you are prepared to face (and forgive) some very difficult realities about yourself… then truth will not be withheld from you.

Pray Eat … Love?

‘Eat Pray Love’ vind ik trouwens een echte aanrader (het boek welteverstaan, de film vind ik vreselijk) en ik werd erop gewezen dat ik aardig op weg ben om er mijn persoonlijke versie van te maken, zijnde dan in een andere volgorde. 🙂 In het boek gaat Liz eerst lekker eten in Italië, dan bezinnen in India en vervolgens vind ze de liefde in Bali. Ik wissel India en Italië van volgorde. Zal ik dan alvast een ticket van Rome naar Bali boeken? 🙂 Nee, nee, ik ben al in Bali geweest. Ik heb er echter geen liefde gevonden (ook niet gezocht), tenzij voor het eiland. Ik heb dan ook altijd gezegd dat ik er eens terug naartoe wil, dus voilà, dat staat bij dezen ook vast. 🙂 En wat de quote betreft: ik probeer wel vaak te achterhalen welke lessen ik te leren heb uit de verschillende relaties en confrontaties, maar dat is potverdorie moeilijk. Met Camila was het interessant, we hebben het er samen over gehad. De eerste week leek het alsof we ongewild op elkaars tere puntjes duwden. We genoten van elkaars gezelschap en de babbels, maar op het einde bleef ik al eens achter met een wrange nasmaak. Het leek alsof we op een bepaald punt elkaar niet meer begrepen, op een andere golflengte zaten of dingen vanuit een compleet ander perspectief bekeken, waar geen plaats was voor dat van de ander. Natuurlijk was dat ongemakkelijk en onprettig en een keer heb ik gedacht dat ik wat meer afstand moest nemen. Maar dat zou dus mijn laf ego geweest zijn dat wegliep. Allebei hebben we onze ego’s even onder loep genomen, ze uitgebreid besproken, waarna er zoveel meer plaats en begrip kwam voor gelijk welk perspectief en bijgevolg een mooie vriendschap. Camila heeft trouwens ook een blog, Andarse. Voor wie zijn Spaans wil oefenen…?

Ik weet niet of het concept ego hiermee een beetje duidelijk is? Anders zet ik er graag nog een boompje (of een heel bos) over op aan de toog van een of andere bruine kroeg of onder het genot van een chai. Namas(an)té!