Over exact een week vertrekt het vliegtuig richting India, in het beste geval met mij erin. Ik ben dus momenteel volop afscheid aan het nemen van iedereen met wie ik de komende zeven dagen (en drie maanden) geen afspraak meer geregeld krijg. Bij een van zo’n afscheidsmomentjes kreeg ik een heus ‘overlevingspakket’ cadeau met allemaal ‘essentials’ om de komende drie maanden zonder kleerscheuren door te komen. Het spreekt voor zich dat daar een potje glitters in zat, een zakje maxi-confetti, ballonnen (al dan niet met confetti in), een party popper (oftewel: confettikanon), een geurkaars, ‘shiny’-lippenbalsem, ‘go with the flow’-body mist, een dikke lat chocolade … Stuk voor stuk onontbeerlijk in een Indiase ashram. 🙂 (We zijn het er dan ook over eens dat glitters áltijd de oplossing zijn.) Maar wat me nog meer raakte, was het schrijfsel op het bijgevoegde kaartje. Véél lieve en gekke dingen natuurlijk en in het midden ergens:
“Ik bewonder hoe jij je ook buiten je comfortzone heel gracieus beweegt,
waardoor die intussen gigantisch gegroeid is.”
Dat vond ik nu eens mooi gezegd. Het ontroerde me, want zoiets weet ik niet over mezelf (laat staat dan ik het luidop zou zeggen). Ik doe maar op, beleef het langs de binnenkant, maar heb geen idee hoe het er vanbuiten uitziet. Lief dus dat iemand het zo omschrijft. Maar die woorden hebben me ook aan het denken gezet, want eigenlijk had ik nooit eerder op die manier naar een comfortzone gekeken: als iets dat kan groeien. Ik zag het altijd als een veilig plekje bekend terrein, dat per definitie klein en beperkt was en dat dus ook bleef. Het was in mijn beleving eigenlijk iets ‘slecht’, iets waar je uit moest zien te breken. Het is immers buiten de comfortzone dat er magische dingen gebeuren. Dat wéét ik, dat heb ik zelf al meer dan eens mogen ervaren en uitbreken probeer ik dan ook (on)regelmatig te doen. Maar dat ik daardoor dus een grotere comfortzone creëer met meer ‘veilige’ plekjes en ‘bekende’ terreinen, daar was ik me niet van bewust. Het voelde ook even raar. Want dat wat ik als ‘slecht’ ervaarde, maakte ik nu eigenlijk zelf groter. 🙂 Een herziening van mijn perspectief drong zich op, zoals een bedelend straatkind aan een toerist in India: onmogelijk om te negeren. Dus sindsdien zit ik te kauwen op een herdefiniëring van mijn comfortzone. En ik moet zeggen: het smaakt naar meer.