Ik ben deze post beginnen te schrijven op Kerstmis, maar ik weet dat hij een pak later effectief online is gegaan. Dus bereid je voor op wat sprongen in de tijd. 😉
Het is Kerstmis vandaag, dus ik begin met je een hartverwarmende kerst te wensen. ‘Merry Christmas’ is ook hier het eerste wat vanochtend in onze WhatsApp-groep gedeeld werd en wat zowat iedereen tegen elkaar zei. Voor de rest betekent het voor de meesten van mijn medestudenten weinig, al weten ze het idee erachter wel te appreciëren. Het zou kunnen dat we vanavond samen iets gaan eten, maar dat plan is nog niet strak.
Kerstavond beetje anders
Gisteravond heb ik wel alvast genoten van wat voor mij Kerstavond was. Samen met de Amerikaanse Mona en het koppel Senthil en Suganya ben ik op restaurant geweest. Het was helemaal zoals ik het graag heb: op een gezellige plek met lekker eten en vooral goeie babbels. Alcohol kwam er (uiteraard) niet aan te pas. Het koppel heeft het nog nooit in handen gehad, laat staan in hun mond, en ze willen dat ook zo houden. Da’s alvast een eerste grote verschil, waar ik absoluut geen probleem mee had. Maar geen aperitiefje met warme hapjes om te starten dus. 😉 Toen we om 18.30u zonder reservatie aankwamen, waren we de eersten in het restaurant (dat ze hier trouwens ‘hotel’ noemen, wat ik nog altijd niet begrijp). Nog een groot verschil. Koffie of thee na de maaltijd is hier niet echt de gewoonte, dus 2,5 uur later stonden we alweer thuis. Haha, dat moet ik in mijn familie eens proberen tijdens de feesten!
‘Chic’ gaan eten
De zoektocht naar een deftig restaurant vond ik wel moeilijk en vooral om het midden te houden tussen wat ik ‘deftig’ vond en waar Senthil en Suganya zich comfortabel bij zouden voelen. Ik had enkele criteria. Ik wou graag eens in een meer afgesloten ruimte eten, dus zonder het stof dan vanop straat op je bord waait. Een bord waarvan je met mes en vork kan eten misschien? Bij voorkeur ook eens NIET in een witte TL-verlichte ruimte die op een refter lijkt. En als het even kon eens NIET op plastieken terrasstoelen. Bij ons moet je goed zoeken naar plaatsen die al deze dingen wel hebben, maar hier was het dus omgekeerd. En als je die plaatsen dan vindt, zijn ze eerder duur voor de lokale bevolking en dus eerder “chic”, waar mijn lieve vrienden zich dan weer niet in kunnen vinden. Senthil was heel even op zijn ongemak, omdat hij vreesde niet met zijn handen te kunnen/mogen eten, maar blijkbaar was dat ook op deze plek geen probleem. En ik kon bijna al mijn vakjes afvinken, al hielpen een vork en een lepel me ook al een heel eind verder. Ik moest er enkel een brullende airconditioning bijnemen. You win some, you lose some. 😉.)
Eigenzinnig koppel
Senthil en Suganya zijn echt een heel grote hulp hier. Het is een heel bijzonder koppel: ze resoneren zo met elkaar dat ze soms zelfs één lijken. Maar vooral: ze kijken, luisteren, stellen vragen en denken kritisch na over zichzelf en zeker over hun eigen land(genoten)/nationaliteit. Omwille van hun privacy ga ik hier niet te veel in detail treden over hun levens/lijdensweg, maar ze hebben al een zeer intens parcours afgelegd en daarin enorm veel moeten achterlaten om trouw te kunnen blijven aan zichzelf. En eigenzinnig zijn is in (sommige delen van?) India zeer moeilijk. Dat kan ik beamen, maar ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om als inlander te moeten weerwerk bieden tegen je familie, je omgeving en het hele systeem. Senthil en Suganya helpen me door deze cultuurshock heen, want ik heb moeten inzien dat het wel degelijk dat is waar ik tegenaan loop. En zij zijn opgelucht dat ze in mij eindelijk eens iemand gevonden hebben tegen wie ze eerder controversiële en confronterende uitspraken kunnen doen, zonder in een ruzie te belanden.
Cultuurshock langs twee kanten
Ik ga allicht niet in staat zijn om die cultuurshock uit te leggen. Ik had er tot nu toe ook enkel in theorie van gehoord en vaak in een arm-rijkcontext. Maar je moet het ervaren in soms heel subtiele en compleet onbegrijpelijke situaties om het te kunnen snappen. De vorige keren dat ik in India was, was ik omringd door een heel internationaal gezelschap, besef ik nu. En de Indiërs die ik ontmoette zowel in de ashram in Raiwala als in de yogaschool in Rishikesh, waren het meer gewend om met westerlingen om te gaan. De meest intense gesprekken had ik bovendien met Europeanen en (Zuid-)Amerikanen. De Indiërs met wie ik vandaag nog contact heb, wo(o)n(d)en in Londen of Sydney. Om maar te zeggen… Ik heb nu pas beseft dat ik voor een aantal van mijn huidige medestudenten de eerste westerling ben die ze ontmoeten. En mij in de klas hebben, moet voor hen ook een serieuze cultuurschok (geweest) zijn. 😉
Het hoort zo
Al tijdens een goed gesprek op de eerste avond hier, zei Senthil me iets in de trant van dat ik ‘te slim’ was om hier te komen. Mijn IQ moet je niet overschatten, dus ik begreep niet wat hij bedoelde en nog steeds wil ik het in deze context eigenlijk niet over intelligentie hebben. Het gaat eerder over kritisch nadenken, dingen in vraag durven stellen, dieper graven, geen genoegen nemen met boude beweringen, zelfs al komen die van een “meerdere”. Ik mag/ga niet veralgemenen, maar het lijkt erop dat dat hier niet echt aangemoedigd wordt. Zoals ik eerder al schreef: ouders, leraars of bepaalde hogeren in rang trek je niet in twijfel. Eventueel in stilte voor jezelf, maar zeker niet in het openbaar. Dat is niet meteen een regel, dat is de cultuur. Het hoort zo. Nochtans kunnen leraars ook fouten maken. Als je hen echter confronteert met een incongruentie in hun relaas, wordt het spannend. Ze begrijpen totaal niet wat je bedoelt (of ze doen alsof?) en herhalen gewoon nog eens hetzelfde. Na drie keer geef je het dan wel op. Maar bon, die confrontatie wordt hier enkel door die uit België geriskeerd. De anderen denken er het hunne over of aanvaarden wat er gezegd wordt. En dat laatste is vreselijk…
Praktijkles met pret
Vorige en deze week hadden we de opdracht gekregen om zelf lessen te geven: eerst ieder een praktijkles in elkaar steken bij wijze van oefening, daarna een les geven over een onderwerp dat in de les besproken was (vb. een anatomisch stelsel/systeem of een filosofisch thema). De anderen waren nogal zenuwachtig voor hun oefenles, dus ik vond het geen probleem om als eerste te gaan. Lessen genoeg… Ik had maar één doel: mijn medestudenten eindelijk écht eens iets op een verantwoorde manier aanleren. Dus ik deed een asana die we al vaker in de lessen geprobeerd hadden, maar waarmee velen worstelden, en ik leerde hen een andere manier om de houding aan te nemen. Gemakkelijker om de rug recht te houden en geleidelijk aan de stretch in de kuiten en hamstrings te ervaren. Na de les kreeg ik heel toffe feedback: wat een relevatie die techniek was en dat ze het in de toekomst zo gingen proberen! Ik was blij en verdrietig tegelijk, want zo zou elke les moeten zijn. En ik had ook een stevige binnenpret: we kregen allemaal 1 uur de tijd voor onze les, maar al mijn yogi’s weten intussen dat Grete niet in de mogelijkheid is om binnen 60 minuten een les te geven. Dus ook deze keer ging ik vlotjes 15 minuten over tijd. 😉
Het level van de stijgbeugel
Ik heb niet alle lessen van mijn medestudenten gevolgd. Sommige waren echt te pijnlijk… Ze hebben geen enkel idee van wat ze doen en waarom ze het doen en zijn een triestige kopie van onze docente. Soms weiger ik gewoon uit te voeren wat ze instrueren, omdat mijn nek en mijn rug mij te lief zijn. Ook tijdens de theoriecolleges wist ik soms niet waar ik het had. Het papegaaienwerk dat hier geleverd werd, was tenenkrullend. Eentje had het skeletstelsel voor haar rekening genomen en was enorm trots op zichzelf dat ze het aantal botten per lichaamsdeel kon reciteren, tot zelfs het kleinste bot in het menselijk lichaam, naar verluidt de stijgbeugel in het middenoor. Toen sloegen bij mij de stoppen door. Ik vroeg haar om uitleg: “Hoe ga je als yogadocent voor een klas van pakweg 15 mensen ooit de stijgbeugel ter sprake brengen als nuttige informatie in je yogales?” Ik heb mijn vraag nog twee keer moeten herhalen, want ze begreep echt niet wat ik bedoelde. Ze bleef zeggen dat het kleinste bot in het menselijk lichaam in het middenoor lag. Met rood aangelopen gezicht van deze pure Kafka staakte ik mijn poging om uit deze les iets te leren. Later die avond probeerde Senthil me te doen begrijpen dat veel van zijn landgenoten nu eenmaal zo zijn. Dit is het level waarop ze leren en leven, zich absoluut niet bewust van het feit dat er méér is. Ik kon het niet geloven, maar ik heb het aan den lijve ondervonden. En het was shockerend. (Mijn Boeddhistische scheurkalender kon het niet beter zeggen. Ik vind het vaak treffend hoe sommige quotes echt op het juiste moment kunnen verschijnen.)
Gelukkige sprankel
Het moet uiteraard ook gezegd dat ik met een aantal van mijn medestudenten wél op dezelfde golflengte zit. En wanneer zij hun lessen gaven, vond ik het verrijkend. Eindelijk begreep ik waarover het de voorbije drie weken in filosofie gegaan was. Ik was zo blij om weer die gelukkige sprankel te ervaren die ik anders door mijn lijf voel gaan wanneer het over (yoga)filosofie gaat. En aangezien ze perfect wisten welke vraag ik hen ging stellen na hun anatomiecollege – namelijk: waarom is dit relevant in een yogales? -, legden ze geregeld zelf een bruikbare link (als die er was).
Geen reclame
Helaas heb ik niet echt nog een spraakmakend uitje gemaakt tijdens het weekend, maar we zijn er wel een namiddag met de hele groep opuit getrokken. Naar het strand in Cherai, een uurtje rijden van hier. Het idee (van het management) was om bij zondondergang een paar mooie foto’s te nemen, die ze dan konden gebruiken op hun sociale media en website. Ik had al gezien dat ze voor hun communicatie graag westerlingen gebruiken bij wijze van “unique selling point”: het trekt zowel andere westerlingen als Indiërs aan. Dat wou ik op geen enkele manier ondersteunen, want ik wil niet met deze school geassocieerd worden, laat staan er reclame voor maken. Ik heb gezegd dat ik omwille van privacyredenen niet op de foto wou, wat volstrekt ongeloofwaardig was, maar wel effectief. Dus ik heb hen foto’s zonder mij laten nemen.
Poppenkast
Sommige van mijn medestudenten waren erg enthousiast om bij een mooie zonsondergang yogahoudingen aan te nemen die ze volstrekt verkeerd deden (aangezien ze die nooit treffelijk aangeleerd kregen), maar die er wel leuk uitzagen. Vijf jaar geleden heb ik dat ook gedaan, maar nu had ik geen zin om deel te nemen aan deze poppenkast. En ik niet alleen trouwens. In de plaats heb ik me met mijn vrienden heerlijk geamuseerd in het warme water (volgens Google 25°C en zo voelde het inderdaad). Hoewel ik mijn bikini aan had, werd ik niet verondersteld om (enkel) daarin te zwemmen. Dat hoort hier ook niet. Dus ging ik met mijn kleren de oceaan in en liet ik me door elkaar schudden (en soms verrassen) door de stevige golven. Fan-tas-tisch!
Tollen in de bus
Op de weg naar huis werden er aan de chauffeur/DJ van ons busje een aantal verzoeknummers doorgegeven en in geen tijd stond drama-, selfie- en beautyqueen Sagina te dansen alsof haar leven ervan afhing. Ook andere medestudenten vonden dit een leuk idee en bovendien de normaalste zaak van de wereld. Ik heb nog nooit geweten dat mensen begonnen te dansen in een (mini)bus, maar daardoor ging ik me nu ook weer niet laten tegenhouden. Mensen die me kennen, weten dat ik graag dans en daarbij graag all the way ga. Voor de Indiërs was het echter een complete verrassing om te zien dat ik niet enkel met mijn ogen kon rollen, maar ook mijn lijf kon wentelen, slingeren en tollen (deels te wijten aan het Indiase verkeer 😉 ). Ik kreeg 10/10 voor Bollywood dansen.
Toen ik die avond ging slapen, was ik erg blij en dankbaar dat ik in één dag tijd alle kanten van het emotiespectrum had ervaren en mocht eindigen met een heerlijke slappe lach.
Alweer met plezier maar ook met een wrang gevoel gelezen wat je allemaal beleeft. Hopelijk hebben sommigen ook iets van jou geleerd.
Geniet van de rest van je reis.
Dikke zussenknuffel. X
Wel… ze zullen me in ieder geval niet licht vergeten! 😃
Indrukwekkend relaas, met (alweer) enkele minder prettige ervaringen voor jou, maar ook zeer fijne, gezellige, interessante én ontspannende momenten! Dat ze jou niet licht zullen vergeten, is een understatement, denk ik 😉!
Ik heb altijd al gevonden dat er eindelijk eens een orkaan naar mij vernoemd moest worden. Of op z’n minst een sympathieke windhoos. Die hebben ze hier in ieder geval weten passeren. 😉