Namaskar,
Het was best even schrikken. De ochtend nadat ik mijn vorige blogpost online had gezet, kreeg ik een overlijdensbrief in mijn mailbox. Nonkel Jan (78) – de schoonbroer van mijn papa – is overleden. Toen ik over ‘afscheid nemen’ aan het schrijven was, had ik helemaal geen idee dat het momenteel in onze familie zo actueel is. Toch vreemd alweer… En als ik dan plots dat verdriet lees, hoor en voel, kan ik alleen maar hopen dat in alle harten van de families Van Bouwelen-Flies ook een beetje plaats is voor dankbaarheid voor alle blije momenten die ze/we gehad hebben met nonkel Jan. Ik herinner me hem graag als een goedlachse ondernemer en sociaal beest, dat ook graag eens eigenwijs deed.
Drop in
Ondernemend is een eigenschap die ik ook graag op mezelf kleef (oké, en eigenwijs ook) en dat blijkt onder andere weer uit mijn initiatief om een paar dagen terug naar Rishikesh te gaan. Ik heb contact opgenomen met Yog Dham, de yogaschool waar ik twee maanden geleden de opleiding volgde, en heb gevraagd of ik nog eens een paar lessen mocht komen volgen. En da’s geregeld! Ik kan bij hen logeren en ook eten als ik dat wil. (Voor het ontbijt wil ik nog intekenen, maar ik denk dat ik voor de rest buitenshuis wel iets lekker(der) zal vinden.) Ik volg daar de ochtend- en avondyoga (asana’s) mee en ga tussendoor links en rechts enkele ‘drop in classes’ volgen in andere centra en scholen. Ik wil namelijk weer zelf wat bijleren in plaats van andere iets te leren. (Ben ik nu egoïstisch?) Tijdens de lessen die ik hier in de ashram geef, blijf ik namelijk heel erg binnen mijn comfortzone. In de eerste plaats uit onzekerheid: ik wil enkel die asana’s aanleren die ik zelf behoorlijk kan voordoen. Dat zijn er wel wat, maar aan de andere kant moet ik ook niet met bijvoorbeeld de sirsasana (kopstand) afkomen. De mensen die hier yoga volgen, zijn allemaal beginners, dus de meeste van die ‘inversies’ zijn niet aan de orde. Bovendien is de tijd te kort om iedereen daarin te begeleiden. Enkel met Camila heb ik een paar van die kunstjes gedaan, maar zij is dan ook meer gevorderd dan ik. Dus ik begin enerzijds zonder inspiratie te vallen en anderzijds wil ik zelf weer wat uitgedaagd en gecorrigeerd worden. Daarom: hop, naar Rishikesh, beter bekend als het yoga-walhalla!
Little Vata mama
De Franse Nathalie (van de vocal yoga) is intussen ook al een tijdje geleden vertrokken, maar we hebben nog geregeld contact. Toen ik haar over mijn plan vertelde, antwoordde ze: Enjoy, you little Vata mama! 🙂 Met ‘Vata’ doelde ze op mijn dosha’s. En hiermee begeef ik me op glad ijs, want over prakriti en dosha’s valt enorm veel te vertellen en ik ken er heel weinig van. Nathalie heel veel en we hebben het er uitgebreid over gehad. Ook in de yogaschool en in het Ayurvedisch centrum heb ik er uitleg over gekregen. Je kan er een boek over schrijven, wat menig kenner dan ook al gedaan heeft. Ik verwijs je voor meer informatie dan ook graag door naar vb. Deepak Chopra’s ‘Balans in je leven – Totale gezondheid van lichaam en geest’. Even kort: er zijn drie dosha’s – Vata, Pita en Kapha – en Grete Flies bestaat vooral uit Vata (wind) en ook een flinke portie Pita (vuur), wat zich vertaalt in:
- actief, creatief
- snel denkend
- efficiënt, georganiseerd, punctueel, doelgericht
- enthousiast en ondernemend
- verlangen naar dromen
- gevoelig, betrouwbaar
- onconventionele benadering van het leven, onderzoeker van het onbekende (journalist, ik?)
- houdt niet van routine, behoefte aan verandering, impulsief
- een slanke lichaamsbouw, stabiel gewicht
- koude handen en voeten, droog haar, dunne lippen, platte borst 😀
- weinig transpireren (ik zei het toch!!)
- ook: ongeduldig, bezorgd, gevoelig voor kou, twijfelend, stressgevoelig, perfectionistisch, veeleisend, zelfkritisch …
Er zijn nog meer kenmerken, maar ik haalde de meest herkenbare eruit. Oh ja, en Grete Flies mist een beetje Kapha (aarde): stabiliteit, rust, geduld … Serieus? 🙂
De taart
Toen ik over de dosha’s hoorde, vond ik het toch wel frappant dat ik mezelf en ook anderen in de kenmerken kon terugvinden. Dat ik bijvoorbeeld meer een mens van de creatieve ideeën en initiatieven ben, maar te weinig geduld heb om me met het uitvoerende deel bezig te houden, dat is me al vaak duidelijk geworden. Hoeveel lumineuze plannen, ideeën en dromen heb ik al niet gehad? Ik zie het dan allemaal volledig voor mij: van abstract concept, over concrete insteek, via precieze werking, tot decoratieve aankleding met zelfs een spitsvondige naam of titel als kers op de taart. Maar om nu eieren en biscuitmix te gaan kopen en eigenhandig een taart te gaan bakken… Dat duurt te lang, ik zit intussen al met een volgend idee in mijn hoofd. Ik wil best nog wel eens vergaderen over het feit of we (ze!) de taart nu gaan vullen met botercrème of chocoladebavarois, of we (ze!) de taart gaan versieren met marsepein of rolfondant en of er kersen of aardbeien bovenop komen. Hoewel, misschien stel ik wel iemand verantwoordelijk voor het nemen van die beslissingen. Ik ben dan namelijk al lang met iets anders bezig. Zelfs ervan eten doe ik niet, want ik hou niet van taart. 🙂
Coaches kruisen elkaar
Hetzelfde geldt een beetje voor deze blog. Tof idee en ik ben nog altijd heel blij dat ik ook nog tot de uitvoering ervan gekomen ben. Dit is absoluut dankzij de professionele en liefdevolle hulp van e-experte Treesje Vanhaeren. Toen ik wanhopig op zoek was naar hulp om mijn blog te lanceren, bleef zij geduldig en kwalitatief antwoorden op alle stomme vragen die een leek maar kan stellen. Toen ik zin had om het plan toch maar te laten varen (omdat het te lang zou duren voor mijn pierengeduld eer het zou zijn zoals ik het in gedachten had), coachte zij me er doorheen. En weet je wat het toppunt is? Bleek dat Treesje en ik elkaar al eerder hadden ontmoet: bij YAR. Het was maar heel even: toen ik als residentiecoach de jongeren na zes dagen los liet en overdroeg in de goeie handen van de individuele coaches, onder wie Treesje. Dat vind ik nu plezant, zie, dat levens elkaar zo kunnen blijven kruisen. Volgens mij is ook dát geen toeval.
Gedoe-allergie
Nu goed, ik mag hopen dat Treesje nog lang in mijn leven blijft, op z’n minst om mijn blog te reanimeren als die door technische nalatigheden op sterven na dood is. Inhoudelijk gaat hij goed gevoed en doorbloed blijven. Aan inspiratie heb ik nog geen gebrek gehad: de content blijft uit mijn vingers stromen met de gekende epistels als resultaat. Punt is dat ik er al zoveel leuke ideeën voor gehad heb, die ik maar niet tot uitvoering breng. Toegegeven, mijn gebrek aan technische kennis heeft een redelijk groot aandeel in dit falen. Maar ook mijn dosha’s dus blijkbaar: het duurt gewoon te lang om me in de techniek van blogs, foto’s en andere illustraties te verdiepen. En zelfs dat wat ik al wel kan, vind ik niet leuk om te doen, omdat het niet snel genoeg gaat. Liefst zou ik mijn Word-documentje met tekst samen met wat leuke foto’s willen doorsturen naar iemand met kennis van zaken (en een treffelijke internetverbinding), die dan alles vrolijk online gooit en de technische kant van de zaak verzorgt: categorieën, tags en links toevoegen, foto’s bewerken naar het geschikte webformaat, een bericht op de Facebook-pagina posten, een pagina of galerij toevoegen wanneer mijn nieuwe ideeën daarom vragen en dit alles met de juiste plugins, widgets en CSS-code. Want dat zijn nog altijd mijn maten niet, ondanks wat ik me voorgenomen had… Maar aan voornemens en plannen ontbreekt het mij nooit, hoor. Het moet gewoon vooruit gaan. Zo mag het bijna een wonder heten dat ik naar Rome ga, want in het begin stootte ik op heel wat ‘gedoe’ om mijn ticket te wijzigen. En ik ben nu eenmaal allergisch aan gedoe: ik krijg daar jeuk van. Dat gaat te traag. Ik heb geluk gehad dat het daarna iets vlotter ging en dat ik ook technische ondersteuning kreeg van het thuisfront, want anders had ik genoegen moeten nemen met de pizza’s van Dr. Oetker. Eigenlijk … heb ik dus een personal assitent (of een manager?) nodig – bij voorkeur van het Kapha-type – die mijn wilde ideeën omzet in beheerste resultaten. Alweer een schitterend idee van mezelf! Sollicitaties mogen gestuurd worden naar namasté@grete-vliegt.be. 🙂
Graag traag … en moeilijk
En daarom is het dus goed dat een mens (als ik) zich eens een tijdje terugtrekt in een ashram om rustig te worden. Daarom niet zozeer fysiek, maar vooral mentaal. Vertragen tot zelfs stilstaan. En India is de perfecte plek om geduld te oefenen, want volgens mij bestaat er in het Hindi geen woord voor ‘efficiëntie’. Het lijkt me een onderwerp om nog eens een hele blogpost aan te wijden, maar ik denk dat ze hier het motto: ‘Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan?’ hanteren. Zo gebruik je hier geen schepje om bijvoorbeeld plantjes te verpotten, maar een plamuurmes natuurlijk. En als je bepaald gereedschap gebruikt hebt – neem nu dat plamuurmes of een gieter – dan leg je dat toch helemaal niet terug op dezelfde plaats als waar je het gevonden hebt? Dat is toch echt té gemakkelijk voor de volgende die het wil gebruiken? Ik begin die gebruiken een beetje over te nemen, want in mijn voorportaaltje heb ik momenteel een snoeischaar, een vuilblik, een megabezem en een ruitenaftrekkertje liggen. Dit wel met het oog op efficiëntie: zodat ik moeiteloos mijn karma yoga kan doen zonder eerst een zoektocht te moeten beginnen. Want dat duurt te lang. 🙂
The Belgian pearl
Trouwens: ik heb ook nog iets ander overgenomen van de Indiërs, zijnde een naam. In België (wat zeg ik, Vlaanderen zelfs) begrijpen mensen al nauwelijks mijn naam, of toch pas na drie keer herhalen en bij voorkeur nog eens spellen. Vervolgens maakt de helft er uiteindelijk nog Greet, Gretl, Greta of Greetje van, want Grete is toch wat raar. In een andere taal gaat het al helemaal mis. Mensen verstaan niet wat ik zeg en wanneer zíj het proberen te herhalen, vraag ik me af of ze zonet op mij hebben staan schelden. 😉 (De G en de R zijn echt een moeilijke combi.) Mensen mompelen dan uiteindelijk maar iets, maar als ze me willen aanspreken, reageer ik niet, omdat ik me eenvoudigweg niet aangesproken vóél. Dus komt het meestal neer op ‘hey’ of ‘hello you’ om mijn aandacht te trekken. Voor drie maanden leek me dat vorig jaar al wat gek. Dus ging ik voor een nieuwe naam. Het is te zeggen: de Indiase vertaling van de Hebreeuwse betekenis van mijn naam. (Iedereen nog mee?) Van een huiswerk in de lagere school weet ik dat mijn naam (o.a.) ‘parel‘ betekent. In het Hindi wordt dat ‘Moti‘. Het is (gelukkig) een eenvoudig woord dat iedereen verstaat en kan uitspreken. Nu goed, nog altijd wel een beetje opletten, want als je de T te dof uitspreekt, betekent het ‘dik’. En dan wordt het helemaal hilarisch als ik zeg: “Mijn naam is Grete, maar noem me gerust dik!” 😀 Sommigen vinden het zichtbaar vreemd dat die bleke blonde zo’n exotische naam heeft, maar gefronste wenkbrauwen gedurende drie seconden zie ik meer zitten dan ‘hey you’ gedurende drie maanden. En uiteindelijk neemt iedereen het wel aan. Behalve Swamiji. Die blijft koppig vasthouden aan iets als ‘Gereda’. 😉