… is bezaaid met rozenblaadjes en hier en daar een doorntje om wakker te blijven!
Ik moet iets rechtzetten. In mijn vorige post schreef ik dat ik de enige was die van mezelf overtuigd was. Dat klopt niet. Er geloven nog veel andere mensen in mij. Ze bevinden zich enkel niet onder de werkgevers bij wie ik de laatste maanden gesolliciteerd heb om een deeltijdse vaste job te vinden. Toegegeven, die deden me toch al eens twijfelen aan mezelf. Dan werden die demonen genaamd Angst en Onzekerheid weer wakker en namen gemoedelijk plaats op mijn schouder om lelijke dingen in mijn oor te fluisteren. Dingen die helaas ontstaan waren in mijn eigen hoofd.
Mijn vijanden
Het is immers zoals het papiertje van mijn scheurkalender afgelopen weekend zei: „We hebben geen grotere vijand dan onszelf”, een quote van de Italiaanse dichter Francesco Petrarca. En dat is helemaal waar. Op onze weg naar succes (wat dat ook mag betekenen) zijn het niet de omstandigheden, gebeurtenissen of mensen (nee, ook geen zuchtende CEO met opgetrokken wenkbrauwen) die blokkades opwerpen en verhinderen dat we ons doel bereiken. Het zijn onze eigen beperkende gedachten en overtuigingen die ons in de weg zitten en die maken dat we opgeven of zelfs niet eens beginnen. Maar we zijn wel creatief en inventief genoeg om het ene excuus na de andere reden te verzinnen, die als zogezegde schuldigen kunnen fungeren en ons tot willoze slachtoffers van het lot maken.
Mijn coaches
Om niet meer (te vaak) in die val te trappen, heb ik een beroep gedaan op enkele mensen die er hun job van hebben gemaakt om in anderen te geloven. Een coach heet dat. Toen ik me professioneel ging heroriënteren, ben ik namelijk gaan aankloppen bij Katrin Van de Water, bezielster van Passion for Work. Met haar bedrijf begeleidt ze al twaalf jaar lang dertigplussers die worstelen met hun carrière. Ik heb Katrin ooit geïnterviewd, dus toen ik aan het worstelen ging, wist ik haar te vinden. Ze verwees me op haar beurt door naar een van haar coaches die vlak in mijn buurt woont, Karolien Embo. Katrin en Karolien hebben me het afgelopen jaar gecoacht in mijn nieuwe carrière. Normaal gezien duurt zo’n coachingprogramma niet zo lang, maar mijn zes maanden in India hebben er een onconventioneel parcours van gemaakt. 🙂 Bovendien heb ik het gepresteerd om twee programma’s van Passion for Work door elkaar te volgen. Ach, ik sta er nu eenmaal niet voor bekend om erg mainstream te zijn…
Mijn helden
Ik geef toe dat ik hoge verwachtingen had van Katrin en haar team. Té hoog, als in: ik hoopte dat iemand het eindelijk eens voor mij ging oplossen en in orde brengen. Ik had de dames al bijna op voorhand een heldenstatus aangemeten: ze mochten me eventjes redden. 🙂 Frustrerend was het dan ook soms dat ik het ‘weer allemaal zelf moest doen’. 🙂 Achteraf beschouwd is die redenering ronduit hilarisch natuurlijk, maar gezien mijn lage energieniveau van vorig jaar was die teleurstelling ook enigszins begrijpelijk. En helemaal alleen moest ik het ook weer niet doen: naast mijn twee coaches was ik omringd door andere ondernemers die aan hun nieuwe weg aan het timmeren waren (zie foto). Gelukkig konden zowel Katrin als Karolien zich dankzij hun eigen ervaringen perfect in mijn situatie inleven en zijn ze me een jaar lang geduldig blijven ondersteunen.
Mijn uitvluchten
Een van de belangrijkste taken van een job- of andere coach is immers om te ondersteunen en aan te moedigen, terwijl de ‘coachee’ zich een nieuwe weg baant richting succes. Mijn coaches wezen me er ook op wanneer ik uitvluchten, excuses en redenen zocht waarom ik mijn droomjob niet zou kunnen bereiken. Met veel liefdevolle vriendelijkheid toonden ze me dat al die rationalisaties slechts een creatie waren van mijn eigen angsten en onzekerheden, verpakt in een strak, beperkend jasje met stevige strik errond. Want natuurlijk was ik bang om op mijn bek te gaan. Maar gelukkig deden ze mij inzien dat ik ook daaraan geen blijvende schade zou overhouden.
Mijn avontuur
Dus ben ik gesprongen in een nieuw avontuur. Het is nog klein en het ik wil het ook de tijd geven om op het gemakje te groeien. De aandachtige FB-bezoeker heeft misschien al gemerkt dat mijn pagina van naam veranderd is naar Geluksv(l)inder. Daarover vertel ik later meer, evenals over de nieuwe wegen die ik daarmee wil bewandelen, … euh, bevliegen. Want vliegen, dat blijf ik doen. Net als vallen, duiken, botsen, zweven, crashen, stuiteren en leven!
Dag Grete,
Het was me een waar genoegen je te mogen begeleiden op je boeiende pad! Ik wens je heel veel succes en (vlieg)plezier!
Warme groet,
Katrin
Bedankt, Katrin! We houden contact!
Grete, in het warme Polen lees ik nu je blog… wat een mooie en inspirerende weg heb jij het afgelopen jaar reeds afgelegd…het was en is voor mij echt genoegen om af en toe te mogen mee vliegen. Ik blijf zeker je vliegkunsten mee volgen! Geniet van je vlucht! Warme groeten, Karolien
It was a bumpy ride, but it’s how I got here. ? Bedankt voor het copiloteren!
Natuurlijk geloven er nog veel mensen in jou! Kijk maar naar wie er allemaal met je meevliegt! Je ma ook, ja! En als het even niet lukt, dan neem ik je graag onder mijn vleugels!
Hehe, mooi gezegd! ?