De innerlijke reis

“Maar wat ga je daar eigenlijk doen in India?”, vraagt mijn oudste metekindje vanmorgen met een frons in haar voorhoofd. Yoga kent ze. Of toch de fysieke houdingen en oefeningen. Dat heb ik met mijn beide sjoekes al een paar keer gedaan onder de vorm van ouder-kind-yoga. En toen we vorige zomer samen op vakantie waren, deden ze af en toe mee met mijn ochtendlijke zonnegroet. Ook aan de meditatieoefeningen waagden ze zich dan soms (met wisselend succes), al plukte ik dan iets van een app met kindvriendelijke geleide meditaties. Maar hoe leg je aan een kind van acht uit wat een innerlijke reis is?

Wanneer de vraag “Wat ga je in India eigenlijk doen?” valt, kom ik eerst dan ook niet verder dan “Euh… ja…”. Nochtans hou ik van innerlijke reizen. Het is onnoemelijk interessant om jezelf beter te leren kennen. En ik zeg wel degelijk interessant, niet plezant. Want de boeiendste nieuwtjes over jezelf komen vaak uit de diepste en donkerste krochten van je geest, je hart, je ziel … waar je het ook wil gaan zoeken. Daar kom je te weten waarom je doet, wat je doet, denkt wat je denkt, zegt wat je zegt, voelt wat je voelt … Waarom dat interessant is? Ah, omdat we in minstens de helft van de gevallen niet zo blij worden van wat we doen, denken, zeggen en voelen of van wat we NIET doen, denken, zeggen en voelen. En we leggen de reden (het waarom) daarvoor graag bij iemand anders: partner, teamleader, kinderen, buurvrouw, treinconducteur, vriendin, collega, telefonist van het callcenter, chauffeur op het einde van de invoegstrook … om maar een greep uit alle mogelijkheden te doen. (De computer is mijn persoonlijke favoriet.) Want als die nu iets anders zou gezegd of gedaan hebben (een suggestie: exact wat wij leuk vinden), dan hadden wij niet moeten doen, denken, zeggen of voelen wat nu het geval is. Dit moment zou er helemaal anders uitgezien hebben. 🙂

Uit eigen ervaring kan ik je toevertrouwen dat het verloren moeite is om te proberen een ander te veranderen. En al zeker om dat uit de grond van je hart te hopen. Wat je wel kan doen, is eens tot op de grond van dat hart gaan en kijken wat daar ligt. Verrassing: de oorzaak van je doen en laten! (Beeld je nu veel glitters in en ballonnen met maxi-confetti. En een polonaise graag. Waar is mijn party popper?!) En die oorzaak is eigenlijk bij iedereen hetzelfde, maar ik verklap niet wat het is. Dan is de leut van je expeditie eraf. 😉

Mijn metekindje lijkt vanmorgen genoegen te nemen met “Yoga… En meditatie” als antwoord. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze ooit een indrukwekkende innerlijke reis mag maken.