Bollywood-bodyshake mét certificaat

Namasté

Hoewel ik nog altijd niet echt treffelijke foto’s heb, zal ik toch al iets over de afstudeeravond schrijven. Anders wordt het zo vijgen na Pasen – eindelijk kan ik die uitdrukking eens in een juiste context gebruiken. 😉

Verkleedpartijtje!

Er was ons voor de aanvang van de opleiding al meegedeeld dat we voor de afstudeerceremonie ‘speciale’ kleren nodig hadden. Speciaal in de zin van: meestal gaat iedereen in het wit gekleed. Maar je kon ook een sari lenen, een traditionele jurk voor Indiase vrouwen. Omdat ik geen bruikbare witte kleren had en ik wel van verkleden hou, ging ik samen met Lisa, Sati, Angela en Oksana voor een sari. Ik kreeg een indigoblauw exemplaar, heel mooi. De sari bestond uit een lange (onder)rok, een kort topje met mouwtjes tot aan de elleboog en dan een lange lap stof van zeker vijf meter lang en een meter breed. Die eerste twee stukken kon ik nog zelfstandig aantrekken, maar om die lap over mijn lijf te draperen, is toch enige ervaring vereist. Ik wist er geen blijf mee! Gelukkig had Angela er al een paar keer op kunnen oefenen wanneer ze naar trouwfeesten ging, dus zij maakte me nog meer ‘ingewikkeld’ dan ik al ben. 😉 Ik kan je vertellen dat het niet de bedoeling is dat je nog ademt in zo’n ding. Hij werd superstrak rond mijn middel getrokken, zodat hij daar ook kon vastgemaakt worden … om niet eigenzinnig weer los te komen dus.

Wat baat het certificaat?

De ceremonie was eigenlijk gelijkaardig aan de puja die we de eerste avond bij aankomst hadden: iemand die een half uur lang mantra’s (ofzo) uitstoot op een manier die het midden houdt tussen zingen en prevelen. Daarnaast doet hij van alles met bloemen, water, koordjes, potjes, vuur … We moesten ook één voor één naar voor komen om met een potje vuur te zwaaien en daarna kreeg iedereen een barfi, een typische zoete lekkernij: de tegenhanger van de Belgische praline.

Dan was het tijd voor de uitreiking van de certificaten. Fatima, de manager, kondigde aan dat dit het eerste jaar was dat niet iedereen een certificaat zou ontvangen. Ik was verbaasd dat dit de eerste keer was dat dit gebeurde (de afgelopen vijf jaar enkel briljante studenten dus), maar ik was niet verbaasd dat er twee van ons geen papiertje kregen. Ik heb er jullie nog niet over verteld en ik heb ook geen zin om daar over uit te weiden, maar er waren twee mensen in onze groep waarvan ik me dagelijks afvroeg wat ze hier eigenlijk kwamen doen. Vooral wat mentaliteit betreft. Om één voorbeeld te geven: eentje bleef ’s morgens liever wat langer in bed liggen dan om 6.15u paraat te staan voor de eerste les en ze kwam dan meestal wat later, al naar gelang hoe het haar uitkwam. Soms verdween ze in de loop van de dag ook nog, afhankelijk hoe moe ze was. Uit haar (zéér beperkte) Engelse woordenschat was vooral I can’t en Problem te horen. Tja, als je denkt in problemen, zal je inderdaad niet veel kunnen. Misschien ben ik te streng, maar ik was ergens een beetje opgelucht dat die twee geen certificaat kregen, want anders zou dat van de rest echt helemaal niets betekenen. Want dan krijgt iedereen die ervoor betaalt gewoon een papiertje. En ik zou mezelf niet zijn als ik niet een beetje aan mijn eigen papiertje twijfelde. Ik bedoel daarmee: ben ik nu een yogateacher? Nee, daar zijn we het allemaal over eens. Als ik dat wil, zal ik dat pas worden als ik ook effectief begin les te geven, want al doende leer je pas het vak. Maar ik heb de afgelopen vier weken wel getoond dat ik over voldoende discipline, wilskracht, emotionele veerkracht, mentale ruimte en doorzettingsvermogen beschik, die een yogaleven vereisen. Soms betekent een eenvoudig velletje papier dus wel iets.

Overbelichte Bollywood

Na de ceremonie werden er natuurlijk een hoop selfies, groepsfoto’s en Boomerangs genomen (waarop ik dus nog zit te wachten). Er was ook een speciaal diner, dat we voor de gelegenheid op kussens op de grond aten in plaats van aan tafel. Daarna werden we uitgenodigd in de ruimte naast de eetzaal, die tot nu toe als opslagplaats en rommelkot had gediend. De meeste spullen waren eruit gehaald die dag, maar het was en bleef een opslagplaats van rommel. Ze hadden een grote luidspreker op een tafeltje gezet, waaruit luide Bollywoodmuziek schalde. Feestje dus en dat om 19.30u onder wit tl-licht! 😀 Daar was niet iedereen voor te vinden. Ik ben normaal ook voorstander van iets meer sfeer, maar ik wou nog wel proberen er iets van te maken. Het leek me wat ondankbaar voor hun inspanningen om het nu te laten afweten. Bovendien was het lang geleden dat ik nog eens een beentje gestrekt had op een (overbelichte) dansvloer, dus gaf ik het beste van mezelf. Angela gaf ons een Bollywoodinitiatie, waar nu natuurlijk bezwarend bewijsmateriaal van bestaat. 😀 We mochten ook liedjes aanvragen, want die Bollywood doet na een tijd pijn aan het hoofd. Dus werd ik voor een avondje nog eens DJ-G, wat ook weer lang geleden was. Kijk, dat vind ik nu plezant, zie.

Rustig en los

Om weer wat rustig te worden, gingen we in het laat nog ergens een theetje drinken. Lisa opperde om in sari de straat op te gaan en eerst zag ik dat nog wel zitten bij wijze van grapje, maar het ding zat intussen echt te strak. (Bewijs daarvan: zelfs na het Bollywood-bodyshaken zat alles nog steeds op zijn plaats.) En de temperaturen waren intussen ook wat gedaald, waardoor mijn blote buik smeekte om de losse flodderboek. En zo sloten we in alle rust en gezelligheid onze gezamenlijke opleiding af.
Ik blijf (samen met nog twee anderen) nog tot donderdag in de yogaschool logeren. Ik wil nog een beetje van de stad genieten voor ik me opsluit in een ashram. 😉 Er zijn hier zoveel leuke plekjes die ik nog niet bezocht heb, waar ik op mijn gemak een boek wil lezen of van het uitzicht genieten. En wat winkeltjes doen natuurlijk. 